Maes brengt sociaal leven in kaart
De Belg Norbert Maes fotografeerde alle 59 verenigingen in zijn dorp Ruiselede. De foto’s zijn gebundeld in het boek ‘Ruiselede verenigt’. Twee jaar geleden ontstond het idee. “Het heeft veel tijd en energie gekost. Ik heb mezelf wel eens vervloekt. Verdorie, waarom ben je een dergelijk project begonnen, dacht ik. Vooral wanneer mensen te laat kwamen en ik moest wachten. Maar het eindresultaat mag er wezen. En je krijgt er veel voor terug. Niet qua verdiensten, maar wel op sociaal gebied. Met het uitbrengen van een boek besta je als fotograaf, meer dan met een tentoonstelling. Het zorgt ook voor een enorme stimulans.”
“Ik ben lid van de cultuurraad van onze gemeente, een overkoepelde organisatie van alle verenigingen in het dorp. Elk jaar doe ik een project. De ene keer een tentoonstelling, de andere keer een boek. Dit is mijn achtste boek. Daarnaast heb ik er nog een aantal gemaakt in opdracht.”
“Het maken van een boek is een mooie gelegenheid om vrij werk te maken. Het geeft tevens meer voldoening dan het maken van werk voor een expositie. In plaats van geld te besteden aan een tentoonstelling, zoek ik daarom liever naar extra middelen voor een boek.”
“Ik was eerlijk gezegd verbaasd over het aantal verenigingen in het dorp,” vertelt Maes. “Het was enorm veel werk om met alle verenigingen af te spreken. Je moet eigenlijk wel gek zijn om een dergelijk project op je te nemen. Maar iemand die lid is van de voetbalclub moet ook twee keer in de week trainen. Dit was mijn training. Een beroepsfotograaf moet ook trainen.”
Voor de foto’s benadert Maes besturen van verenigingen. Met hen gaat hij in overleg over wat voor foto hij wil maken. “Ik wilde bij elke vereniging een opstelling maken. Ik heb wel met de clubs hierover overlegd. Daarbij heb ik wel duidelijk gemaakt dat ik zou bepalen, aangezien het mijn project was. Veel mensen kwamen zelf overigens ook met ideeën. Doel was vooral om mensen samen te brengen. Als ik kijk naar de foto’s, dan is dat bij de meeste wel gelukt. Tuurlijk, er zitten ook wat mindere foto’s tussen. Uit deze mensen heb ik niet meer kunnen halen. Maar er zitten ook een aantal knallers in!”
Bij het fotograferen heeft Maes gebruikt gemaakt van twee move units van Broncolor. “Dat zijn draagbare lichten, die werken op batterijen in plaats van stroom. De grote baas van Broncolor, Jacques Bron is zelfs op bezoek geweest en hij was erg onder de indruk. Het flitslicht heb ik gebruikt naast natuurlijk licht. De lichten geven zoveel meer mogelijkheden. Ze geven me de kans om me als beroepsfotograaf echt te onderscheiden van amateurfotografen. De lichten werken verslavend, ik gebruik ze voor verschillende opdrachten. Bij trouwfotografie zorgen ze bijvoorbeeld voor extra contrast en pit. Mensen zijn echt onder de indruk van de lampen en de sfeer die ze creëren.”
“Let wel, het werken met de lampen heb je niet direct onder de knie. In het begin is niet direct evident hoe je ze moet gebruiken. Het is echt een kwestie van trial en error. Dat is ook het mooie aan fotografie. Ik ben nu 65 en ik kan nog steeds niet zeggen dat ik het kan, fotograferen. Je blijft leren.”
Het boek is in het dorp goed ontvangen. “Bij de presentatie van het boek heb ik een receptie voor de dorpsbewoners gehouden. Ik wilde daar muziek bij laten horen en dacht eerst aan het inhuren van een violist. Ik heb toch voor een volkszanger en accordeonist gekozen. Ze speelden een beetje schunnige liedjes. Daardoor was er direct een losse sfeer. Door er een niet zo formele gebeurtenis van te maken, durven mensen me ook op straat aan te spreken over mijn boek.”
Een van de mooiste beelden in het boek vindt Maes de foto van fietsclub. “Dat lijkt wel een scene uit het theater. De een plakt zijn band, terwijl de ander een fietser een bidon aanreikt. Op dat moment kijkt de man naar mij. Die gasten deden het fenomenaal goed. Een ander bijzonder beeld is de foto van de oud-strijders in het veld, compleet met vlag en rook op de achtergrond.”
“Als je kijkt naar de foto’s kun je zeggen: die kan ik ook maken. Maar het ook doen, dat is iets anders. Het heeft echt veel energie gekost. De waarde van het boek voor het dorp, die zal met het verstrijken van de tijd alleen maar toenemen. Ik heb tijdens het maken van het boek veel geleerd, heb mijn dorp beter leren kennen. Chapeau dat zoveel mensen zich belangeloos inzetten voor hun vereniging. Dat is bewonderenswaardig. En wat zou een dorp zijn zonder alle verenigingen? Dan blijft er niet veel meer over. Ach, er zal nu wel een klein standbeeld voor me inzitten, gok ik,” besluit Maes lachend. Meer informatie: www.norbertmaes.be.