Mohammed Salem wint World Press Photo 2024
Verhalen over oorlogen in Gaza en Oekraïne, migratie, familie en dementie staan bovenaan in de World Press Photo 2024. Deze winnende foto’s, geselecteerd uit duizenden inzendingen, tonen het belang van pers- en documentairefotografie en zijn een bewijs van de moed, vaardigheid en empathie van fotografen over de hele wereld.
Winnaars World Press Photo 2024
World Press Photo van het jaar:
Mohammed Salem, Palestina, Reuters met de foto van een Palestijnse vrouw die het lichaam van haar nichtje omarmt. De fotograaf beschrijft deze foto, genomen enkele dagen nadat zijn eigen vrouw was bevallen, als een ‘krachtig en triest moment dat het bredere gevoel samenvat van wat er gebeurde in de Gazastrook’. Inas Abu Maamar (36) wiegt het lichaam van haar nichtje Saly (5) dat samen met haar moeder en zusje omkwam toen een Israëlische raket hun huis trof in Khan Younis, Gaza. De jury gaf commentaar op de zorgvuldige en respectvolle compositie van het beeld, dat tegelijkertijd een metaforische en letterlijke blik biedt op een onvoorstelbaar verlies. Deze fotograaf werd meer dan tien jaar geleden voor hetzelfde onderwerp bekroond. Gedetailleerde achtergrondinformatie over deze foto is ook beschikbaar bij Reuters.
World Press Photo ‘Verhaal van het jaar’:
Lee-Ann Olwage, Zuid-Afrika, voor GEO. In Madagaskar worden mensen met symptomen van geheugenverlies vaak gestigmatiseerd door een gebrek aan publiek bewustzijn rond dementie. De jury gaf als commentaar: ‘Dit verhaal behandelt een universeel gezondheidsprobleem door de lens van familie en zorg. De selectie beelden is gecomponeerd met warmte en tederheid en herinnert kijkers aan de liefde en nabijheid die nodig zijn in een tijd van oorlog en agressie wereldwijd.’ Op deze foto maken “Dada Paul” en zijn kleindochter Odliatemix zich klaar voor de kerk in Madagaskar. Hij leeft al 11 jaar met dementie en wordt verzorgd door zijn dochter Fara. Dit verhaal maakt deel uit van een langer lopend oeuvre van Olwage over dementie.
Lange termijn Project Award: ‘De twee muren’
De twee muren van Alejandro Cegarra, Venezuela, The New York Times/Bloomberg. Sinds 2019 heeft het immigratiebeleid van Mexico een belangrijke verschuiving ondergaan, van een land dat van oudsher openstond voor migranten en asielzoekers aan de zuidgrens tot een land dat een streng immigratiebeleid voert. Fotograaf Alejandro Cegarra startte dit project in 2018 vanuit zijn eigen ervaringen toen hij in 2017 van zijn geboorteland Venezuela naar Mexico migreerde. De jury was van mening dat de eigen positie van deze fotograaf als migrant een gevoelig, op de mens gericht perspectief opleverde waarin de agency en veerkracht van migranten centraal staan.
Open Format Award: ‘Oorlog is persoonlijk’
‘Oorlog is persoonlijk’ van Julia Kochetova, Oekraïne. Te midden van tienduizenden burger- en militaire slachtoffers en een effectieve patstelling die al maanden duurt, zijn er geen tekenen van vrede aan de horizon voor de oorlog van Rusland in Oekraïne. Terwijl de nieuwsmedia hun publiek op de hoogte houden met statistieken en kaarten en de internationale aandacht naar elders afdrijft, heeft de fotograaf een website gemaakt die fotojournalistiek combineert met de persoonlijke documentairestijl van een dagboek om de wereld te laten zien hoe het is om te leven met oorlog als een dagelijkse realiteit. Dit project verweeft fotografische beelden met poëzie, audioclips en muziek in samenwerking met een Oekraïense illustrator en DJ.
Directeur World Press Photo over de winnaars
Joumana El Zein Khoury, uitvoerend directeur van World Press Photo, zei: ‘Elk van deze winnende fotografen is intiem en persoonlijk vertrouwd met hun onderwerpen. Dit helpt hen om een dieper begrip over te brengen op de rest van ons, wat hopelijk leidt tot empathie en medeleven. Ik ben dankbaar voor hun toewijding, moed, professionaliteit en vaardigheid. Het werk van pers- en documentairefotografen over de hele wereld wordt vaak met grote risico’s gedaan. Het afgelopen jaar heeft het aantal doden onder journalisten in Gaza een recordhoogte bereikt. Het is belangrijk om het trauma te erkennen dat zij hebben ervaren om de wereld de humanitaire impact van de oorlog te laten zien.’
