Genomineerden Steenbergen Stipendium 2017 bekend
Eline Benjaminsen,Tim Cullmann, Felicity van Oort, Kevin Osepa en Niké Dolman zijn de genomineerden voor de Steenbergen Stipendium 2017, de prijs voor het beste fotografisch afstudeerwerk. De jury heeft vijf projecten van studenten aan kunstacademies genomineerd. Op 11 oktober wordt de jury- en publieksprijs uitgereikt. De winnaar van de juryprijs ontvangt een stimuleringsprijs van 5000 euro. De werken zijn van 16 september tot en met 29 oktober te zien in het Nederlands Fotomuseum.
De genomineerden:
Eline Benjaminsen (1992, Norwegen), ‘Where the money is made’, Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten, Den Haag
“If I say stock exchange, which image do you see?” vraagt Eline Benjaminsen herhaaldelijk de kijker. Ondertussen trekt het Duitse landschap vanuit vogelperspectief langzaam aan ons voorbij. Deze filmische vlucht wordt regelmatig onderbroken door kleurrijke grafieken van pieken en dalen van de financiële markt of door korte portretten van plekken in Noord Europa, onder andere Londen, Frankfurt, Calais, waartussen het zogenoemde High Frequency Trading zich afspeelt.
Met de film laat Benjaminsen zien dat de financiële markt iedere binding met de aarde achter zich heeft gelaten. De hoge zendmasten die de ‘frequency’ bepalen zijn de enige fysieke elementen die ons nog wijzen op deze parallelle realiteit boven in de lucht. Benjaminsen maakt dit ongrijpbare onderwerp fotografisch en filmisch tastbaar en vindt daarmee een vorm die ons tot nadenken aanzet.
Tim Cullmann (1989, Duitsland), ‘Tulip – All2gether Sommer Kombi’, Gerrit Rietveld Academie, Amsterdam
Uitgangspunt van het werk van Tim Cullmann is een beeldonderzoek naar de particuliere tuin en het creatieve handwerk wat hier tot uiting komt. Dit doet hij op een zeer eigenzinnige manier door de concrete plek van de tuin al fotograferend te doorgronden en daarmee een abstract fotografisch werk te scheppen. Patronen van bijvoorbeeld een rood wit geblokt tafelkleed met daarop een kersentaart versmelten tot een geheel in het beeld. De grafische kwaliteiten van de tuinbetegeling voeren ineens de boventoon. De beelden presenteert hij wederom als een tegelpatroon op een houten constructieframe. Cullmann ondervraagt hiermee de toe-eigening (in de zin van appropriation) die natuurlijkerwijs schuil gaat in het maken van foto’s. Zijn er al beelden voordat wij ze maken? In hoeverre dringen zij zich aan ons op en zorgen wij enkel voor het raamwerk? Een spannend experiment met beeld dat een nieuwe belevingsvorm schept.
Niké Dolman (1991, Nederland), ‘Welcoming, Recognizing, Also recognizing, Acknowledging, Also acknowledging, Emphasizing, Also emphasizing, Stressing, Recognizing, Emphasizing, Acknowledging, Agreeing’, Willem de Kooning Academie, Rotterdam
Na het lezen van het 25 pagina’s tellende document van het klimaatakkoord van Parijs, bleef bij Niké Dolman voornamelijk de poëtische toon van de tekst bij. Deze toon staat voor haar gevoel haaks op de veronderstelling dat in dit akkoord concrete doelen en verplichtingen aan de betrokken landen worden gesteld. Het eerder abstracte dan concrete woordgebruik, waar de titel van het werk direct naar verwijst, heeft Dolman geïnspireerd tot een vrije fotografische vertaling van het akkoord. Zij presenteert zich als een uitstekend beeldmaker, die zelfs clichés zodanig weet te fotograferen dat de kijker verleid wordt om door te denken over wat dit klimaatakkoord nou eigenlijk beoogt.
Felicity van Oort (1989, Nederland), ‘Either not dead or does not exist’, Hogeschool voor de Kunsten, Utrecht
Op woensdag 12 september 2001 kreeg de moeder van Antonio Arturo Hernandez geen telefoontje vanuit New York. Deze jonge man belde normaal gesproken iedere woensdag met zijn moeder in Mexico. Waarschijnlijk werkte hij de dag ervoor in het World Trade Center en is hij als een van de vele illegalen omgekomen bij het in een storten van de torens. In een breedbeeld slideshow schept Felicity van Oort letterlijk een beeld van het leven van Antonio aan de hand van historische familiefoto’s, stillevens en stadsgezichten van New York, terwijl zijn moeder over hem verteld. Van Oort construeerde dit fictieve portret, waarmee het lot van Antonio en zijn familie symbool wordt voor de grotere groep (illegale) slachtoffers die nooit werden (h)erkend. Haar slideshow start met allerlei feiten rondom de onbekende slachtoffers van 11 september, waardoor direct duidelijk wordt hoe grondig Van Oort zich heeft verdiept in het onderwerp. Het resultaat is een integer portret, dat met de nodige emotionele lading dit prangende onderwerp aankaart.
Kevin Osepa (1994, Curaçao), ‘Mester blousé’
Kevin Osepa werd geboren op een klein Antilliaans eiland, waar magie, bijgeloof en spiritualiteit onderdeel uitmaken van de cultuur. Bij aankomst in het nuchtere Nederland leken deze elementen tot de verleden tijd te behoren. In zijn fotografie gaat Osepa opzoek naar de samensmelting van deze twee culturen door het grauwe Nederland te “re-enchanten”: het toevoegen van kleurrijke, geurende interventies en andere magische elementen aan het beeld. Zijn persoonlijke zoektocht naar identiteit en omgeving is zodanig speels en vrij, dat ook onderliggende zaken naar voren komen. Namelijk een kleurrijk Nederland, de aan- en afwezigheid van pararealiteiten in dit land en de impact van het kolonialisme op huidige generaties.
Bewustwording presentatievorm
De jury van het Steenbergen Stipendium bezocht afgelopen zomer de eindexamenexposities van verschillende kunstacademies in Nederland om vijf (foto)projecten te selecteren. Hierbij hanteert de jury, naast de inhoud, ook de kwaliteit van de presentatie van de projecten als belangrijk selectiecriterium. Bij het zien van de eindexamenexposities viel het de jury op dat de studenten vakkundige en weloverwogen keuzes maken over hoe hun fotografisch werk het beste kan worden gepresenteerd. ‘Nadat wij in de voorafgaande jaren werden overspoeld door fotoboeken, zijn er dit jaar duidelijk minder publicaties gemaakt. Er is een nauwkeurigheid in gebruik en toepassing ontstaan, wat ook geldt voor alle andere presentatievormen’, aldus Caroline von Courten (juryvoorzitter).
Prijs voor jong talent
Het Steenbergen Stipendium heeft de ambitie om kwalitatief hoogstaande fotoprojecten uit te lichten. In de afgelopen twintig jaar heeft het Steenbergen Stipendium zich bewezen als een toonaangevende prijs, die wordt gerespecteerd door de academies, studenten en critici. Voor de genomineerden vormt de prijs een begin van een bloeiende carrière. Eerdere onderscheidingen van het Steenbergen Stipendium zijn ontvangen door onder meer Olya Oleinic (2014), Ola Lanko (2012), Willem Popelier (2008), Wytske van Keulen (2005), Petra Stavast (2002) en Andrea Stultiens (1998). De nominatie van de projecten gaat hand in hand met het signaleren van vernieuwing binnen de fotografie en geeft inzicht hoe de nieuwe generatie het medium gebruikt. Deze bevindingen worden ieder jaar verwoord in een juryrapport, waarin ook de ontwikkeling van de verschillende opleidingen tegen het licht wordt gehouden.