Canon EOS 5D Mark IV
De Canon EOS 5D Mark IV heeft bij de TIPA Awards de prijs gewonnen voor Best Full Frame DSLR Expert. Dat is niet verwonderlijk voor een camera die al jarenlang een vaste waarde is voor vakfotografen. Cynthia Boll is zo’n vakfotograaf. Haar recente werk brengt haar in kampongs rond Jakarta waar ze vaak met heel weinig licht de gevolgen van een zakkende bodem in beeld brengt. Ze werkt met de EOS 5D Mark IV en is heel enthousiast over de camera.
Het grote nieuws van de Canon EOS 5D Mark IV is de nieuwe 30 megapixel sensor. De sensor heeft meer pixels en een groter dynamisch bereik, zonder dat dit ten koste gaat van de goede prestaties bij hoge ISO-waardes. De standaard ISO-reeks is zelfs iets vergroot. Het goede nieuws houdt niet op bij de sensor. De 5D Mark IV beschikt namelijk ook over Dual Pixel CMOS autofocus voor snelle en nauwkeurige fasedetectie scherpstelling op de sensor. Dat zorgt voor een verbetering van de scherpstelling in Live View en uitmuntende autofocus prestaties bij het filmen. Het maken van video-opnames kan met de 5D Mark IV nu ook in 4K in DCI en in HD tot zelfs 120 beelden per seconde. De lichtmeting is verbeterd, van een systeem met 63 zones naar een systeem met 150.000 pixels. Het achterscherm is groter, de hoogste opnamesnelheid is verbeterd tot zeven beelden per seconde en de camera is ook nog eens voorzien van Wi-Fi met NFC en GPS. Hierdoor kan je de camera gemakkelijk via de Camera Connect App op een smartphone bedienen en foto’s snel doorsturen en delen.
Cynthia Boll
Ze won de eerste prijs in de categorie Dagelijks Nieuws bij de Zilveren Camera in 2011 met een intieme serie over het overlijden van Carlijn, de helft van een te vroeg geboren tweeling. Ze is ook een van de juryleden van Het Perfecte Plaatje en dreigt daarmee zelfs van bekende fotograaf naar bekende Nederlander te promoveren. Nog beter kennen ze haar in Jakarta, waar Boll de invloeden van bodemdaling en de gevolgen daarvan voor de waterhuishouding volgt. Voordat Boll besloot om fotograaf te worden, zag ze de verhalen die ze graag wilde vertellen als het ware al voor zich tijdens verschillende wereldreizen die ze maakte. Wat ze hoorde en vooral ook zag bij mensen die ze ontmoette, leek haar vaak interessant voor een veel groter publiek. Ze besloot haar baan in het onderwijs vaarwel te zeggen en volgde een opleiding aan de Fotoacademie. Die vervolgde ze met een stage bij het ANP, waarna ze aan het werk ging als freelancer voor het ANP en de GPD en opdrachtgevers, zoals bijvoorbeeld National Geographic en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Een keerpunt in haar carrière was de reis die ze in 2008 in opdracht van het GPD maakte naar Tarin Kowt in Afghanistan,
waar ze op de vrouwenvleugel van het provinciale ziekenhuis een groepje jonge vroedvrouwen in opleiding ontmoette. In Afghanistan overlijdt iedere 29 minuten een vrouw ten gevolge van complicaties van een bevalling. Een groepje jonge vrouwen wilde dat met gevaar voor eigen leven veranderen. Dat was een verhaal dat ze wilde volgen. Ze keerde er nog diverse malen terug voor verschillende opdrachtgevers. In de jaren daarna zocht ze steeds vaker naar langlopende, zelf geïnitieerde projecten. Het project waar ze nu aan werkt heet Zinkende Steden. Ze kwam het project op het spoor door een nieuwsbericht over plannen voor de bouw van een grote zeemuur in de baai van Jakarta. Ze vroeg zich af wat daar aan de hand was en deed haar research. “Bodemdaling is een gigantisch probleem”, vertelt ze. “Jakarta zakt 7,5 tot 25 centimeter per jaar. Die daling is vele malen groter dan de absolute stijging van de zeespiegel.” Bij het project waren Nederlandse bedrijven betrokken waardoor het ook hier werd opgepikt, maar belangrijker was de invloed die het in Indonesië zelf had. Het project kreeg de titel Utarakan Jakarta (Speak up! North Jakarta).“Utarakan Jakarta/ The People behind the Sea Wall is een grote bewustwordingscampagne geworden, gericht op de mensen en vooral de jongeren in Jakarta”, zegt Boll. Via social media werd zoveel mogelijk aandacht gegenereerd voor de website rond het project. De tentoonstelling Jakarta – De mensen achter de zeemuur hangt nog heel 2017 in het Watersnoodmuseum, maar dat is een afgeleide van een expositie in Jakarta zelf, waar de beelden op groot formaat op locatie hingen. Naast foto’s maakt ze soms ook zelf teksten bij haar beelden en filmt ze ook. “Het doel is niet een foto op zich, maar dat je als kijker je kan voorstellen hoe het is om daar te zijn, om in zo’n situatie te zitten”, legt ze uit. Na Jakarta volgen nog vier steden op andere continenten, omdat het probleem wereldwijd speelt.
Stiller, sneller, beter
Boll werkt al jaren met Canon. Ze heeft ervaring met vrijwel alle EOS 5D modellen. En de EOS 5D Mark IV bevalt haar uitstekend. “Wat je met de nieuwe camera uit donkere partijen kan halen, is ongelooflijk”, vindt ze. De combinatie van goede hoge ISO-waardes en een groot dynamisch bereik is voor haar enorm belangrijk. Ze werkt namelijk altijd met bestaand licht. “Ik kan als het donker is gemakkelijk met de gevoeligheid omhoog en dan nog twee stops onderbelichten zonder dat dit wordt afgestraft”, zegt Boll. Waar ze ook enorm profijt van heeft, is de ingebouwde GPS. In Jakarta fotografeert ze vaak op plekken die niet op officiële kaarten voorkomen. Dankzij de GPS kan ze dan toch eenvoudig achterhalen waar de foto’s zijn gemaakt. De filmopnames die uit de EOS 5D Mark IV komen, vindt ze ook beter. “Ik kan duidelijk verschil zien”, zegt Boll. “De belichting en de kleuren zijn mooier met minder extremen in de lichte en donkere partijen.” De snellere autofocus vindt ze een voordeel en waar ze ook blij mee is, is de stillere sluiter. “Dat is heel prettig als je als buitenstaander opnames maakt in een stille ruimte waar mensen gewoon hun ding aan het doen zijn.”