Veelbelovend talent toont ruimtes die vervreemden
Niet eerder getoonde werken van bekende fotografen en werk van nieuw talent: dat belooft Unseen, de fotografiebeurs die van 18 tot en met 20 september in Amsterdam wordt gehouden. Marleen Sleeuwits is één van de fotografen die door de organisatie als veelbelovend talent wordt bestempeld. De fotografe toont nieuw werk tijdens de beurs. In haar foto’s staan interieur en het vervreemdende gevoel dat ruimtes soms bij je oproepen, centraal.
“Tja, hoe is het om aangeduid te worden als veelbelovend talent,” begint Sleeuwits. “Dat is natuurlijk alleen maar positief. Als fotograaf is het soms best lastig om aandacht voor je werk te krijgen. Het is leuk als andere mensen je zien als talent en je werk waarderen.”
In Sleeuwits’ werk draait het om het interieur. “Ik fotografeer al best lang ruimtes en interieurs. Het gaat me daarom niet om de ruimtes an sich, maar meer om het gevoel dat deze ruimtes oproepen. Generieke plekken, zoals kantoorgebouwen, ziekenhuizen en metrostations lijken overal ter wereld hetzelfde. Bij deze plekken is vaak niet duidelijk hoe ze zich tot jou verhouden. Het lijkt alsof je geen verbinding met de plekken kunt krijgen. Om dit gevoel vast te leggen, heb ik bestaande ruimtes een tijd lang op een bepaalde wijze gefotografeerd. Sinds vijf jaar creëer ik deze ruimtes zelf, in leegstaande kantoorgebouwen. Ik richt ruimtes in en maak installaties om het gevoel van vervreemding nog verder uit te vergroten.”
Het levert boeiende beelden op. “Ik begin meestal met een vaag idee. Dat werk ik uit in schetsen. Ik start met een ruimte heel onbevangen te onderzoeken. Dat kan bijvoorbeeld door een ruimte letterlijk binnenstebuiten te keren. Door het verwijderen van de plafondplaten bijvoorbeeld, om die later weer op te plakken. Of de hele ruimte van gaten te voorzien door middel van een boor. Zo probeer ik juist grip op een ruimte te krijgen. De ene keer draait het daarbij om het materiaal, de andere keer om de schaal. Hoe groot moet het worden, hoe verhoudt de ruimte zich tot zichzelf, dat zijn dingen die ik onderzoek. Meestal begin ik gewoon en kijk ik hoe het werkt op de foto’s. Dat betekent ook, wanneer ik het niets vind, dingen weggooien en weer opnieuw beginnen.”
Een monnikenwerk, zo blijkt uit de foto’s. “Ja, soms is het een beetje manisch, andere keren kost het minder tijd. Gemiddeld ben ik een aantal weken tot een maandje bezig met een project.”
Het vinden van ruimtes is dankzij de crisis niet lastig. “Het aanbod van lege kantoorruimtes is vrij groot. Meestal gaat het om antikraakpanden of gebouwen die gesloopt worden.”
Terug naar Unseen. Tijdens deze beurs wordt nieuw werk van bekende fotografen getoond en krijgt veelbelovend talent de kans om zijn of haar werk te laten zien. Ook al wordt Sleeuwits aangeduid als talent, ze is toch al even bezig. Lukt het haar om rond te komen van de fotografie? “Dat gaat steeds makkelijker. Met meer ervaring groeit ook de zekerheid dat het linksom of rechtsom wel goed komt.” Naast vrij werk, doet de fotografe ook opdrachten. “En ik heb het geluk gehad dat ik in een tijd met weinig verkoop, fondsen heb gekregen, zodat ik door kon.”
Heeft de fotografe tips voor nieuw fotografietalent? “Het is misschien een beetje een cliché, maar het is belangrijk dat je als fotograaf je eigen pad blijft volgen, en niet met elke wind meegaat. Daarin moet je blijven investeren. Dat is iets van de lange adem,” besluit Sleeuwits.
Unseen vindt dit jaar voor de vierde keer plaats op het terrein van de Westergasfabriek, van 18 tot en met 20 september. Nieuw is dat dit jaar het festival wordt uitgebreid naar het centrum van de stad. Meer informatie: www.unseenamsterdam.com. Hier vind je meer informatie over Marleen Sleeuwits.