Schurende schoonheid van Justine Tjallinks
Door Elsje van Ree
Wie de foto’s van Justine Tjallinks heeft gezien vergeet ze niet meer. Het zijn ongewone portretten van ongewone mensen. De modellen voldoen niet aan een schoonheidsstandaard, maar wijken af van het alledaagse. Galeriehouders hebben Justine Tjallinks ontdekt. In februari nam ze deel aan het door Kahmann Gallery georganiseerde Haute Photographie. Waarin schuilt het geheim van haar portretten? Wat drijft Justine Tjallinks om deze mensen op deze manier in beeld te brengen?
© Justine Tjallinks
“Ik heb een lichtsetje gekocht en ben gewoon bij mij thuis begonnen. In de fotografie ben ik dus eigenlijk een autodidact. Ik heb meisjes uitgenodigd om voor mij te poseren, en dan maar proberen, eindeloos proberen. Ik ergerde me aan de beperktheid van de modewereld, de standaardmodellen en de standaardposes. Het voelde als een harnas.”
Het eerste succes van Tjallinks waren de foto’s van albino’s, gepubliceerd in Gupin 2014. Albino’s zijn vaker een onderwerp geweest van fotografen. Toch ziet Tjallinks kans albino’s zo in beeld te brengen dat je je afvraagt waar je precies naar kijkt. De portretten zijn zo gestyleerd, zo tot in de finesses bewerkt dat er een hyperrealistisch beeld ontstaat. “Het gaat mij vooral om het afwijkende uiterlijk. De genetische afwijking van een albino creëert een nieuw uiterlijk. Er is een trend naar meer aandacht en tolerantie voor diversiteit die parallel loopt met mijn fascinatie. Ik hou van esthetische perfectie maar wil die combineren met wat mij boeit. Ik wil mensen op een andere manier naar schoonheid laten kijken.”
Tjallinks zocht ook naar andere modellen die niet samenvielen met het standaardbeeld voor schoonheid doordat ze getekend waren door afwijkingen of een ziekte zoals alopecia (haaruitval) vitiligo (een chronische huidaandoening), het syndroom van Down (een afwijking in de chromosomen) of het missen van een lichaamsdeel bij geboorte. Tjallinks vindt haar modellen niet via modellenbureaus maar via Facebook, YouTube of gewoon op straat. “Ik ga soms een tijd bij de metro zitten, hier in Amsterdam, gewoon kijken naar langskomende mensen. Als ik iemand zie die past bij wat ik wil spreek ik ze aan. Ik vind het zelf heel vervelend en doodeng, maar ik doe het toch. En eigenlijk altijd met positief resultaat. Het kost wel tijd en moeite want als er geen vertrouwensband is lukt het niet.”