Prijzencircus

De Zilveren Camera, World Press Photo, de SO-awards, de Bruidsfoto Award, en zo is er nog een hele rits aan prijzen te benoemen binnen de fotografie. Zijn het er niet te veel? Heeft het wel nut? Ik denk dat ik daar volmondig ‘JA’ op kan antwoorden. De afgelopen tijd sprak ik op de ‘awardshows’ diverse (oud) winnaars, ook in dit nummer van Pf komen wat oud winnaars aan het woord. En bijna allemaal geven ze aan dat het wat ‘makkelijker’ gaat na het winnen van een prijs. Zo’n mooie aanvulling op je cv kan ervoor zorgen dat er met net wat meer interesse naar je werk wordt gekeken. Ilvy Njiokiktjien kreeg na het winnen van de Zilveren Camera 2013 ineens commerciële opdrachten aangeboden, winnaars van de Bruidsfoto Award krijgen vaak nog op dezelfde avond aanvragen van mensen die hun keuze af laten hangen van de wedstrijd, Ernst Coppejans kreeg zijn werk gepubliceerd na het winnen van de SO2014 Award, en zo is er nog wel een rijtje succesverhalen op te noemen.
Een prijs kan ook je eigen ego een flinke boost geven. Eén van de winnaars zegt daarover ‘je wordt ineens uit het provinciaal fotograaf gevoel getrokken’. Het kan je net dat beetje vertrouwen geven om je eigen werk verder uit te bouwen en aan te bieden. Of om een bepaalde keuze te maken, nog meer te specialiseren en ‘nee’ te durven zeggen tegen opdrachten die eigenlijk niet in jouw straatje passen.
Maar denk nu niet dat het allemaal vanzelf gaat. Er zijn ook verhalen van winnaars bij wie de telefoon stil blijft. Als ze zelf actief achter werk aangaan, blijkt juist het winnen van de prijs daarvoor te zorgen. Opdrachtgevers kunnen denken dat je het zo druk hebt door het winnen van de prijs, dat ze je maar niet benaderen. Een actieve houding blijft dus belangrijk. Alleen de prijs in ontvangst nemen is niet genoeg. Wel is de prijs een welkom marketinginstrument om je eigen merk als fotograaf zijnde sneller en sterker in de markt te zetten.
Voorwoord uit Pf 1 – 2015.