Paris Photo, de grootste fotografie beurs ter wereld (de 21e editie) is weer achter de rug. Met een totaal aantal aan galeries (160) en boekhandelaren (31) uit dertig landen, allemaal keurig verdeeld in witte hokjes in het grootse Grand Palais met zijn typerende glazen dak. We hoeven niet meer de vraag te stellen of fotografie kunst is, alleen nog maar of fotografie handelswaar is.
Paris Photo is behalve een beurs ook een graadmeter voor wat er in de wereld van de fotografie gemaakt en gewaardeerd wordt (of met andere woorden wat verhandeld kan worden). Je zag veel autonoom landschap, natuur, stilleven en veel minder portretfotografie, geen pure conceptuele fotografie, maar wel documentaire fotografie met een conceptuele aanpak. Uit het feit dat er ook werken hingen van fotojournalist Mathias Bruggmann uit Somalië kunnen we opmaken dat nu ook oorlogsfotografie als kunst gezien kunnen worden. Of moeten we die definitie kunstfotografie hier niet op toepassen? Voldoet misschien slechts de constatering dat deze vormen van fotografie verhandeld kunnen worden? Of het nu als kunst of nog steeds als fotojournalistiek gezien wordt.
Paris Photo is uiteraard een beurs waar kunstfoto’s of met een typisch Nederlands woord autonome fotografie wordt getoond en verhandeld, maar steeds meer blijkt dat die begrenzing niet meer bestaat. De artistiek directeur Christoph Wiesner zegt in een artikel in Blouinartinfo: ”We dachten dat het tijd was om een teken te geven dat er een nieuwe manier is om met documentaire fotografie om te gaan, en dat het van belang is in de hedendaagse kunst.”
Er hingen niet alleen contemporaine fotografie maar een aantal galeries liet hun vintage collecties zien. Zo kon je van Edward Weston (vaak minder bekende) foto’s kopen, zoals de Two Chairs voor $ 20.000. Of zo hing er losjes een foto van Irving Penn voor een bedrag van $ 150.000,-. Maar er waren ook redelijk geprijsde foto’s van minder bekende helden zoals Armando Salas Portuges, van wie de foto’s uit 1946 voor $ 10.000 werden aangeboden.
Het maakt bij een beurs waar galeries hun te verkopen werken uitstallen blijkbaar niet meer uit wat naast elkaar hangt. Soms kwam je curieuze combinaties tegen. Zo zag ik bij de Edwynn Houk Gallery naast de blote, abstracte billen van Edward Westen een grote foto van een interieur van een theater in Buenos Aires (Teatro Salon #1, oplage van 7, 152 x 121 cm) gemaakt door Michael Eastman tegen.
Bij de galerie Julian Sander, achterkleinzoon van August, uit Keulen, hing een vintage print van de schilder uit 1928. Er hing geen prijs bij en vaak is dat een teken dat het voor de gemiddelde art buyer te duur is.
De Japanse fotografie, die steeds meer gewaardeerd wordt in het Westen, was ook goed vertegenwoordigd. Er was een grote stand van de Etherton Gallery met de werken van Yamamoto Masao. Analoge afdrukken met een melancholische, Taoïstische sfeer met de natuur als belangrijkste ingrediënt.
Paris Photo was groot en het was veel. De vraag blijft kleven wat er aan impressie overblijft na de oneindige veelheid aan beelden. De hedendaagse Fotografie is een waaier van stijlen en stromingen.
Mocht je Paris Photo gemist hebben dan kun je nog tot eind januari 2018 naar het grote retrospectief van de Irving Penn, ook in het Grand Palais. Je kunt er alle series van Penn zien, afgedrukt op het analogie barietpapier. De studio van een van de grootste portrettist van de vorige eeuw staat er ook opgesteld.
