Over de liefde – Marlike Marks
Het werk van Marlike Marks draait om de liefde. Ze brengt menselijke relaties in beeld. In het begin, wanneer de twijfel en vlinders vechten om een overwinning; en op hun hoogtepunt, wanneer de liefde hoogtij viert. Maar ze laat ook de kwetsbaarheid zien: wat gebeurt er met een mens als een belangrijke relatie wordt verbroken? Het overkwam haar zelf, de breuk na een jarenlange relatie had veel impact. Zoveel, dat ze de hoop in de liefde verloor. ‘Hoe doen andere stellen dat?’ vroeg ze zich af. In de serie Love is Lost gaat ze op zoek.
Tweeënhalf jaar geleden kwam de tienjarige relatie van Marks (1984) ten einde. “Daarna heb ik twee moeilijke jaren gehad,” vertelt Marks. “Nu gaat het weer goed hoor,” stelt ze me gerust. “Maar er was een tijd dat ik het niet goed begreep. Ik zat in de put en dacht dat het nooit weer goed zou komen.”
Ze worstelde met zichzelf, haar identiteit en gevoelens. In de serie Broken Flowers heeft ze op intuïtieve manier die worsteling met het leven en de liefde weergegeven. Met stillevens en portretten laat ze het transitieproces zien. Van gebroken persoon tot iemand die voorzichtig een nieuwe liefde durft aan te gaan. “De beelden laten een heel persoonlijk verhaal zien, de pogingen om een gebroken hart te helen en weer vertrouwen in de liefde te krijgen. Tegelijkertijd geven ze uitdrukking aan het universele gevoel van liefdesverdriet, het herontdekken van je eigen intimiteit, verliefd zijn, twijfel, onzekerheid en de angst om je weer te binden.”
Houvast
“Fotografie werd mijn houvast en hielp me mijn gevoelens verwerken,” aldus Marks. “Het werkte op een bepaalde manier therapeutisch. Dankzij het fotograferen kon ik gebeurtenissen beter plaatsen. Het was tegelijkertijd ook confronterend, daarom wilde ik op een gegeven moment de camera ook op andere mensen richten en niet langer alleen op mezelf.”
Zo ontstaat het idee voor de serie Love is Lost. “Ik dacht stiekem dat de hoop op liefde verloren was. Ik hoopte bij andere stellen het tegendeel bewezen te zien. Begin 2018 ben ik met het project begonnen. Eerst richtte ik me op mensen uit mijn eigen omgeving, maar dat werden steeds vaker mensen die ik niet kende.”
Voor de Kracht van Rotterdam maakt ze bijvoorbeeld een serie portretten van Rotterdammers, die ze onder hetzelfde project schaart. “De Kracht van Rotterdam is een podium voor de stad, waar fotografen zich voor kunnen aanmelden. Op basis van mijn portfolio werd ik voor dit jaar gekozen. Ga maar iets met de liefde doen, kreeg ik als opdracht mee. Fotografen krijgen bij de Kracht van Rotterdam een wijk toebedeeld, in mijn geval Delfshaven. Binnen deze wijk ben ik mensen voor mijn project gaan zoeken.”
Diepte
Dat doet ze via Facebook. “Ik kreeg heel veel reacties. Rotterdam is wat dat betreft net een dorp.” Naast het maken van een portret neemt ze bij alle stellen een interview af. “Bijzonder aan deze interviews is dat deze na een minuut of vijf al de diepte ingaan. De mensen die meedoen aan het project zijn zich heel bewust van hun relatie, de wijze waarop ze deze inrichten en vormgeven. Dat is ook logisch misschien, mensen die met hun relatie in een sleur zitten, zullen wellicht minder geneigd zijn met dit project mee te doen.”
Wat Marks opvalt aan de stellen is dat ze zich openstellen voor elkaar. Ze kunnen overal met elkaar over praten. Of het nu monogame relaties zijn of polygame stellen.
Marks heeft de hoop in de liefde inmiddels terug gevonden, ze heeft een nieuwe vriend. “Het is heerlijk om weer verliefd te zijn. Ook dat leg ik vast, dat hebben we samen afgesproken. We hebben bijvoorbeeld tijdens onze vakantie, afgelopen zomer, samen foto’s gemaakt.”
Op een gegeven moment kun je het loslaten, zo verklaart Marks het overkomen van het verdriet. “Dat gaat vanzelf. Mijn nieuwe relatie voelt goed, het is heel fijn om met elkaar te kunnen praten.” Van het project en de interviews heeft ze veel geleerd. “Ik heb gezien hoe het ook kan.”
Rotterdam
Voor Love is Lost heeft ze inmiddels verschillende koppels gefotografeerd, heel divers qua samenstellingen. Daarmee laat ze iets anders zien dan alleen het standaard plaatje. De winnende foto voor de Kracht van Rotterdam bijvoorbeeld. “De foto is vroeg in de ochtend gemaakt en toont het ochtendritueel van een jongetje dat tussen zijn moeders in bed ligt. Volgens de jury laat dit beeld, in al zijn eenvoud, zien wat er nodig is in de stad; warmte, nabijheid en vertrouwen.”
Ze heeft een voorkeur voor de analoge fotografie. “Dat geeft me rust. Ik maak best intieme foto’s, het is fijn om daar de tijd voor te nemen, in plaats van vaak te klikken. Ik denk dat analoog het beste werkt voor dit project, voor mij is het in ieder geval de beste manier. Het zorgt ervoor dat ik veel bewuster keuzes maak. Ook de tijd die tussen het maken van de foto en het zien van het resultaat vind ik fijn. Het gevaar van digitale fotografie is dat je foto’s blijft maken. En uiteindelijk met 300 foto’s thuiskomt. Nu gebruik ik een paar rolletjes, dat is het.”
Werk van Marlike is nu onder andere te zien bij Galerie Sehnsucht in Rotterdam. Meer informatie: https://www.marlike.nl/
