Kirgizistan: een land op zoek naar een nieuwe identiteit

Na een reis naar Mongolië ziet de Franse fotograaf Elliott Verdier Kirgizistan op de kaart liggen. “Ik had nog nooit van het land gehoord. Een zoektocht leverde weinig informatie op. Er zat niets anders op dan zelf onderzoek te doen. De eerste keer dat in het land aankwam, zal ik nooit vergeten. Het zachte roze licht van de opkomende zon scheen op bergwand in het zuiden van Bishkek. Het was helemaal stil. Het leek of de tijd stilstond. Het land heeft een hele bijzondere sfeer.”

Het eerste bezoek aan het land duurt een maand. Later gaat hij voor een langere periode terug. Gedurende vier maanden reist hij door het land. “De cultuur van Kirgizistan is geworteld in het nomadenbestaan. De natuur speelt een grote rol in het leven van de inwoners. Zelfs jongeren die ik in de hoofdstad Bishkek heb ontmoet, echte stadsmensen, trekken regelmatig uit de stad naar de meren of bergen.” Zijn reis resulteert in de serie ‘ The Shaded Path’.

Prijs

Kirgizistan is omsloten door Kazakhstan, Uzbekistan, Tajikistan en China. Het is een voormalig Sovjet-land. Voor de twintigste eeuw werd het land bewoond door nomaden, die zich toelegden op het hoeden van vee en landbouw. Het is een arm land, in 2011 leefde volgens het CIA World Factbook 2011 een derde van de bevolking onder de armoedegrens. Vanwege de hoge kosten van het importeren van brandstoffen en insecticiden voor de landbouw, wordt veel op traditionele wijze, te paard, gedaan. “Vertrouwend op het woord van sjamanen en op de kracht van de natuur, was het land zeker van zijn toekomst. De Sovjets brachten daar geen verandering in. Tot in 1991, toen het land brak met de Sovjet-Unie en zelfstandig werd. De onafhankelijkheid komt echter met een prijs. Het land moet nu omgaan met de uitdagingen die hieruit voortvloeien.”

Identiteit

Zo moet het land op zoek naar een nieuwe identiteit. “Niet iedereen denkt daar hetzelfde over. De verschillen in denkwijze tussen de oudere en de jongere generatie is het thema van mijn serie. In Kirgizistan proef je een sfeer van melancholie en nostalgie. Ik merkte dit het eerst bij de oudere mensen die ik ontmoette. Ze leven in een land vol twijfels, daardoor zijn ze in verwarring. Voor de onafhankelijkheid was het leven goed georganiseerd. Veel dingen zijn niet veranderd, enkel ouder geworden. Steden natuurlijk, maar de geest van de mensen ook. Een verloren gevoel van trots speelt ook mee. De voormalige Sovjet-Unie was machtig en Kirgizistan maakte hier deel van uit. Tegenwoordig is het een vergeten land.

Groeipotentieel

Maar er is ook een nieuwe generatie. Hoe meer jonge mensen ik ontmoette, hoe meer ik het groeipotentieel van het land zag en de motivatie om het land op te richten. Ze zijn erg ambitieus, werken aan verschillende projecten. Het zijn dromers maar ze zijn ook verbonden met de realiteit. Zij moeten de oudere generatie op sleeptouw nemen. Voor de ouderen is het lastig om oude tradities los te laten. Daarom gaat het veranderingsproces zo langzaam.”

Natuur

Kirgizistan heeft een prachtige natuur. Het is bergachtig, er zijn canyons en meren. De dorpen zijn omsloten door natuur. De mensen zijn vriendelijk, de meesten accepteerden me als fotograaf. Ik fotograaf met een groot formaat camera, dat helpt voor mijn gevoel voor mijn geloofwaardigheid. Het geeft mensen het gevoel dat je professioneel bezig bent, daardoor hebben ze meer respect voor je. Ook zijn ze nieuwsgierig naar wat je komt doen in hun land.”

Schaduw

“Doel van mijn project was om een subtiele balans te vinden tussen melancholie en hoop. Het licht en de mensen heb ik gebruikt om een land te illustreren dat in de schaduw ligt. Ik denk dat het de eerste en de laatste keer is dat de mensen met een groot formaat camera zijn vastgelegd. Daarmee is het een uniek document geworden.”

Fotojournalist

Elliot Verdier wilde van jongs af aan fotojournalist worden. “Mijn plan was om naar plekken te reizen waar mensen zoals ik, iemand die is opgegroeid in een middenklasse gezin in Parijs, normaliter nooit naar toe zouden gaan. Mensen te ontmoeten die ik anders nooit zou tegenkomen. Mijn opa verzamelde prints en ik heb vaak samen met hem zijn collectie bekeken. Ik deel met hem een liefde voor de fotografie. Vijf jaar geleden, toen ik negentien was, heb ik mijn eerste reis als fotograaf gemaakt. In Burma heb ik een documentaire gemaakt over voormalige soldaten die slachtoffer waren geworden van mijnen. Hoe meer reizen ik maakte, hoe meer tijd ik wilde doorbrengen met de mensen die ik fotograaf. Nu wil ik vooral verhalen vertellen over de wereld die niet domineert in het nieuws, over sociale thema’s, waarbij ik de tijd neem om in de intieme levenssfeer van mensen door te dringen.” Meer informatie: https://elliottverdier.com/.