Dode dieren als trofeeën aan de muur

De eerste keer dat hij een trofeeënkamer binnenstapte, moest hij zijn camera even laten zakken en simpelweg langzaam om zich heen kijken. “Er hing geen allesoverheersende vieze lucht, wat ik eigenlijk verwacht had.” Fotograaf David Chancellor brengt in verschillende series de jacht op Afrikaans wild in beeld. In ‘Safari Club’ zien we het eindresultaat: kamers vol met dode dieren aan de muur bij leden van de Dallas Safari Club. Na meerdere series over het onderwerp te hebben gemaakt, snapt hij nog steeds niet waarom mensen louter voor het plezier jagen. “Ik begrijp wel dat de jacht nodig kan zijn als conservatiemethode. We pikken als mens steeds meer leefruimte in, daardoor is er minder plek voor de dieren. Hoe jammer ook.”

Chancellor, zelf vegetariër, heeft verschillende series gemaakt over de jacht. In ‘Hunters’ toont hij de jacht zelf, waarbij jagers worden geportretteerd. In ‘Hunted’ laat Chancellor het moment na de jacht zien, waarin het dier er in rust en vrede bij ligt, bevrijd van het drama van de jacht. De jager viert zijn succes elders. “In Safari Club heb ik de jager geportretteerd omringd door zijn levenswerk, om te laten zien op welke schaal deze geopereerd heeft. Door de jager in dezelfde kamer te plaatsen als zijn trofeeën, trek ik onze vermeende dominantie over dieren in twijfel, evenals de behoefte van de mens om dieren enkel te gebruiken voor ons eigen plezier.”

Persoonlijk

“De kamers waarin ik de jagers heb gefotografeerd, zijn heel erg persoonlijk. Het was al lastig om in contact te komen met de jagers, laat staan om hen in deze vertrekken te fotograferen. De beelden in het project Hunters zijn erg krachtig, maar doen niet helemaal recht aan het totale aantal dieren dat door de jagers is gedood. De deelnemers jagen in veel gevallen al hun hele leven. Sommige jagers hebben meer dan 200 opgezette dieren in hun trofeeënkamers. Deze dieren zijn zo gereconstrueerd dat het net lijkt alsof ze nog leven.”

Awards

De leden van de Safari Club zijn bekroond met diverse awards. “Zo heb je bijvoorbeeld de ‘Outstanding Hunting Achievement Award’ (OHAA). Dit is de hoogste award die een jager kan krijgen, een prijs voor uitstekende verdiensten in het jagen op groot wild. Deze wordt uitgereikt aan mensen die succesvol gejaagd hebben op bijvoorbeeld alle groot wildsoorten in Noord-Amerika, alle negen spiraalhoornige antilopen van Afrika of alle wilde ossen van de wereld, enzovoorts.”

Conservatie

“Ik betwijfel of ik ooit zal bevatten waarom mensen dieren doden enkel voor de sport. Ik snap wel dat mensen moeten jagen om te kunnen eten, al ben ik zelf vegetariër. En na deze series begrijp ik ook dat de jacht een belangrijke rol kan spelen in conservatie, al lijkt dat op het eerste gezicht misschien vreemd. Er is een steeds grotere noodzaak om de dieren waarmee we onze aarde delen, te managen. Dat is een verdrietig gegeven. Er zijn simpelweg teveel mensen en daarmee komen we steeds vaker in het vaarwater van wilde dieren. We dringen ze terug naar een steeds kleiner leefgebied. Om deze dieren überhaupt te kans te geven om te overleven, moeten we weten hoe ze beheerd kunnen worden.”

Hoge pief

“De aantallen roof- en prooidieren moeten met elkaar in balans zijn. Ook moeten we snappen hoeveel dieren kunnen leven van en op het land dat wij voor hen beschikbaar stellen. Om dit te bewerkstelligen, moeten mensen kunnen verdienen aan wilde dieren. De jacht is daar bij uitstek geschikt voor. Wel geldt dat de mensen die naast en met deze dieren leven, moeten profiteren. Het geld moet niet verdwijnen in de zakken van hoge piefen.”

Olifantsstier

“Onlangs heb ik foto’s gemaakt in het Nyae Nyae reservaat in Namibië. Dit reservaat wordt beheerd door de lokale Bushmen. In dit gebied heeft een lokale professionele jager een concessie gekregen voor het jagen. Deze lokale jager neemt vervolgens een buitenlandse jager mee, die graag een olifantsstier wil schieten. In zo’n geval wordt een oudere stier, die zich niet meer kan voortplanten, geschoten. De jacht gebeurt te voet, het kamp ligt naast het dorp. Alle werkers, waaronder de spoorzoekers, zijn afkomstig uit het dorp. Een groot deel van het geld dat de jacht opbrengt gaat naar het dorp, het vlees wordt verdeeld over het dorp en aangrenzende gemeenschappen. De jager mag alleen z’n trofeeën meenemen.”

Beschermen

“Een dier doden is geen conservatie, zullen sommigen denken. De olifant zorgt echter voor inkomsten en werk. Dat betekent dat de lokale gemeenschap het zich kan permitteren om het gebied en de dieren te beschermen. Ze hoeven niet op zoek naar andere bronnen van inkomsten, bijvoorbeeld door stropers toe te laten in het gebied. Daarmee zouden zowel het gebied als de dieren worden geschaad. Natuurlijk is het wel belangrijk dat hier goede afspraken over worden gemaakt en deze ook worden gecontroleerd, anders kan het alsnog de verkeerde kant op gaan. Let wel: deze vorm van conservatie is enkel het gevolg van het inpikken van leefgebied. Het is slechts één manier van conservatie. Alle andere mogelijkheden zouden moeten worden benut voordat men overgaat in het doden van dieren. Het belangrijkste is het uitsterven van soorten tegen te gaan.”

Werk uit de serie Safari Club is nog tot en met vandaag te zien op Fotofestival Naarden. Meer informatie: www.davidchancellor.com.