Sony World Photography Awards 2023
De World Photography Organisation heeft tijdens een speciale galaceremonie in Londen, onder leiding van omroepster en kunsthistorica Kate Bryan, de winnaars bekendgemaakt van de prestigieuze Sony World Photography Awards 2023. De veelgeprezen fotograaf Edgar Martins (Portugal) won de titel Fotograaf van het Jaar, de bijbehorende geldprijs van 25.000 dollar (USD) en een reeks digitale beeldapparatuur van Sony. Bovendien krijgt Martins een solopresentatie van zijn werk als onderdeel van de Sony World Photography Awards-tentoonstelling van volgend jaar.
Ook zijn vandaag de tien categoriewinnaars bekendgemaakt, naast de 2e en 3e plaats van de professionele wedstrijd, evenals de overall winnaars van de Open, Youth en Student wedstrijden en de eerste winnaar van de Sustainability Prize – ontwikkeld in samenwerking met de United Nations Foundation en Sony Pictures’ Picture This initiatief om de verhalen, mensen en organisaties te erkennen wiens acties een van de duurzame ontwikkelingsdoelen van de Verenigde Naties op milieugebied benadrukken.
De Sony World Photography Awards 2023 tentoonstelling opent van 14 april tot 1 mei 2023 in Somerset House, Londen, met meer dan 200 afdrukken en honderden extra beelden in digitale displays van winnende en geselecteerde fotografen. Er worden ook werken gepresenteerd van de dit jaar onderscheiden Outstanding Contribution to Photography, de gewaardeerde Japanse fotografe Rinko Kawauchi.
FOTOGRAAF VAN HET JAAR
Our War is een origineel en genuanceerd eerbetoon aan de overleden vriend van de fotograaf, fotojournalist Anton Hammerl, die op 5 april 2011 tijdens de Libische burgeroorlog door regeringsmilities werd ontvoerd en gedood. Gefrustreerd door vergeefse pogingen om de verblijfplaats van het laatste stoffelijk overschot van zijn vriend te achterhalen, nam Martins het heft in eigen handen en reisde naar Libië. Hij werd heimelijk binnengebracht door een benzinesmokkelaar en stond meteen voor enorme uitdagingen bij het werken in zo’n onstabiele omgeving. In het besef dat hij geen grondig en onafhankelijk onderzoek zou kunnen doen, koos Martins ervoor om na te denken over de vraag: “hoe vertel je een verhaal als er geen getuige, geen getuigenis, geen bewijs, geen onderwerp is?”.
In Our War tovert en alludeert Martins op de afwezige centrale figuur via een reeks portretten van de mensen met wie Hammerl een band had en de betrokkenen bij de gevechten (vrijheidsstrijders of hun nakomelingen, ex-militairen, buurtbewoners, Kadhafi-getrouwen of lookalikes, enzovoort). Ze werden gekozen omdat ze op hem leken, vergelijkbare ideeën en overtuigingen hadden, of Martins in verschillende fasen van hun vriendschap aan hem deden denken. Het project verkent het idee van afwezigheid, van het documenteren, rouwen en eren van een onderwerp en reflecteert op de rol van fotografie in een conflictgebied. Martins’ benadering bestaat erin deze vragen frontaal aan te pakken: het idee van het fragmentarische en de vele contradicties en dubbelzinnigheden die inherent zijn aan oorlog te omarmen.
In een reactie op zijn overwinning zegt Martins: “Het is een enorme eer om erkend te worden en hoewel ik filosofisch ben over prijzen en de subjectieve aard van iemands keuze, is de wetenschap dat er meer dan 180.000 inzendingen waren voor de professionele wedstrijd van dit jaar, erg vernederend. In dit geval is het ook een emotionele ervaring omdat ik mijn vriend op een wereldpodium mag eren en de aandacht mag vestigen op de benarde situatie waarin de familie verkeert om zijn stoffelijk overschot te vinden. Geen enkele prijs heeft het bereik van de Sony World Photography Awards.
Serie naam: Onze Oorlog
Beschrijving van de serie: In 2011 reisde mijn goede vriend en fotojournalist Anton Hammerl naar Libië om het conflict tussen regeringsgezinde en anti-Kadhafi-strijdkrachten te verslaan. Op 5 april werd hij met geweld ontvoerd en gedood door regeringsmilities. Gefrustreerd door het gebrek aan vooruitgang in het onderzoek naar zijn stoffelijk overschot, nam ik in 2022 het heft in eigen handen en reisde naar Libië. Dit nooit eerder vertoonde oeuvre is opgebouwd als een zelfportret van Anton Hammerl via de mensen die hij fotografeerde en ontmoette, en anderen die bij het conflict betrokken waren (vrijheidsstrijders of hun nakomelingen, ex-militairen, lokale bewoners, Kadhafi-getrouwen of lookalikes, enz.) Ze werden geselecteerd omdat ze op hem leken, soortgelijke ideeën en overtuigingen aanhingen, of me aan hem deden denken in verschillende fasen van onze vriendschap. Dit project toont een complex verhaal, vervormd door afwezigheid, dat vertelt over de moeilijkheid van documenteren, getuigen, getuigen, herinneren, eren en verbeelden.
