Het werk van de kunstenaar Marthe van de Grift komt voort uit een frustratie over het dagelijks leven. In haar fotografie was zij voorheen gericht op vorm, kleur en compositie, maar in haar huidige fotoseries focust zij meer op inhoud en concept. Ze wil de toeschouwer wijzen op het vastgeroeste denken. Tevens probeert zij onze verhouding met alledaagse voorwerpen te herdefiniëren. “Die alledaagse voorwerpen zijn voor mij een belichaming van de vanzelfsprekende eenduidigheid. Dat zie je vaak terug in mijn werk. Omdat ze zo logisch voor ons zijn, zien we alleen de functie ervan. De objecten nemen we waar, maar we zien ze niet meer echt. De vanzelfsprekendheid die ik wil doorbreken, zit niet in de voorwerpen zelf, maar heeft juist te maken met onze interactie met die voorwerpen.”
Marthe van de Grift zoekt naar nieuwe mogelijkheden hoe mensen met gebruiksobjecten en met eetbare producten omgaan. “Ik vind het belangrijk dat het herkenbaar blijft wat je ziet in mijn foto’s, want anders zou het te absurd worden. Binnen de werkelijkheid wil ik de alternatieven laten zien.” Ze onderzoekt onze interactie met de voorwerpen. Daarom komen er tegenwoordig vaker mensen in het beeld voor.
Marthe van de Grift wilde haar relatie met etenswaren onderzoeken. Zo werd zij in oktober uitgenodigd om in de Torenkamer van Vondelcs haar eigen kunstproject uit te denken. Daar is haar fotoserie Food Flexing tot stand gekomen. Zonder specifiek plan ging ze experimenteren met eten. Ze had haar camera en haar eigen lichaam. Ze kocht eten in de nabije supermarkt en ging aan de slag. Al gauw ontstonden haar ideeën. Je ziet bijvoorbeeld beschuitmuisjes op haar knieën of een middeleeuwse kraag van slagroom. “Ik wilde onze verhouding tot eten onderzoeken en daar nieuwe mogelijkheden van zichtbaar maken. Ik ging van alles uitproberen en liet mij leiden door de kwaliteit en de eigenschappen van het eten. Slagroom lijkt heel zacht, bijna als textiel, en is eigenlijk een heel mooi sculpturaal materiaal. Het feit dat chocolade smelt en van vorm verandert door de warmte van ons lichaam staan we ook nooit bij stil. Het plakje ham op mijn bil die eigenlijk ook ham is, had net zo goed van mijn bil kunnen zijn. Dat is ook gewoon vlees.”
Ze laat zich inspireren door het kunstenaarsblad Toiletpaper Magazine, dat geproduceerd wordt door Maurizio Cattelan en Pierpaolo Ferrari, en het surrealistische boek De zangen van Marldoror van Comte de Lautréamont. Ook gaat ze naar Ikea om inspiratie op te doen. “Ikea vind ik een hele inspirerende omgeving, want je ziet daar die alledaagse voorwerpen in een andere context. Door de manier waarop ze de producten presenteren, lijken het wel sculpturen. Het is een soort presentatiecontext. Ze hadden in de winkel een rolgordijn voor een lichtbak gehangen, en bijvoorbeeld een groot apparaat dat ritmisch op een stoel drukte zodat duidelijk werd hoe goed hij wel niet veerde. In Ikea word ik even gewezen op de eigenaardigheid van de voorwerpen en van onze logica in het dagelijkse leven, die eigenlijk helemaal niet zo logisch is.”
Marthe van de Grift (1990) woont en werkt in Groningen. Ze studeerde in 2014 af aan de Minerva Academie richting Beeldende Kunst te Groningen.
Voor meer informatie ga naar www.marthevandegrift.com.
