In het kader van Pf Webfolio de bijdrage van Astrid Huis.
De begeleidende tekst:
En langs het tuinpad van m’n vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter…
(uit: ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld)
Elke keer als ik het dorp in kom rijden waar mijn ouders wonen, zingen deze regels door mijn hoofd. Mijn ouders zijn een aantal jaren geleden verhuisd naar een dorp waar de tijd stil lijkt te staan. Mijn vader voelde zich er als een vis in het water. Hij bloeide helemaal op in een omgeving waar hij met allemaal verschillende mensen een praatje kon maken.
Door samen met mijn vader dit project op te pakken, kwam ik een stukje dichter in zijn wereld. Andersom hielp het hem makkelijker te accepteren dat ik voor de fotografie heb gekozen in plaats van het voortzetten van mijn carrière als planoloog.
Een paar jaar geleden heb ik deze serie gemaakt. Sindsdien zijn de meeste geportretteerden verhuisd of overleden. Het heden wordt verleden. Dingen die je als vanzelfsprekend ervaart, kunnen zomaar verdwijnen. Daar sta ik steeds meer bij stil.
Deze serie laat voor mij de kwetsbaarheid van het leven zien.
Nic van den Boogaard in zijn vrachtwagen
Ad van Staveren doet de afwas in de keuken bij de kerk. Lid van de Kerkhofgroep: een groep van vrijwilligers die de graven en het kerkhof bijhouden
Papa in de toren van Balgoy
Toon Hermsen in zijn kelder met knolselderij
Instagram: as_huis
