Hiphop opa’s, jetset oma’s, boswachters in maatpak met een baviaan of hyena aan hun zijde: de karakters van Osborne Macharia laten een heel andere kant van Afrika zien dan de stereotype beelden van het continent. Zijn foto’s doen je twijfelen: kunnen deze mensen echt bestaan? De geloofwaardigheid van zijn karakters is te danken aan de zorgvuldige wijze waarop hij zijn verhalen construeert. Daarvoor put hij uit een rijke fantasie en hij laat zich inspireren door films of oude volksverhalen, die hij op futuristische wijze verbeeldt. Macharia wordt gezien als een van de toonaangevende kunstenaars binnen het ‘Afrofuturisme’. Zijn werk is te zien tijdens BredaPhoto.
Macharia is een autodidact. Tijdens zijn studie architectuur ontdekt hij zijn passie voor fotografie. “Ik had een tussenjaar en moest wachten om verder te kunnen met mijn studie. Dat gaf me tijd om me te verdiepen in de fotografie, en te experimenteren. Om een camera en benodigde apparatuur te kunnen betalen, verdiende ik overdag geld met het maken van modellen van gebouwen. ’s Avonds keek ik naar allerlei online tutorials en youtube filmpjes om te leren over fotografie: het gebruik van licht, het werken met Photoshop. Grote inspiratiebron was Joey Lawrence, en dan vooral de serie die hij maakte in Ethiopië (0mo Valley). De huid van deze donkere mensen kwam geweldig uit de verf, ik had nog niet eerder zoiets gezien.” Lawrence maakt voor zijn foto’s vaak gebruik van een combinatie van kunst- en natuurlicht. “Dat wilde ik ook kunnen.”
Macharia verliest zijn interesse in de architectuur wanneer hij daadwerkelijk aan de slag moet met het ontwerpen van gebouwen. De keuze voor fotografie is dan definitief gemaakt. “In fotografie kan ik veel meer van mezelf kwijt.” Volgens Macharia heeft het zijn voordelen om jezelf het vak te leren. “Daardoor is het makkelijker om uit te vinden wat bij je past. Je kunt je volledig richten op de stijl die je aanspreekt.”
Als fotograaf kiest hij voor de reclame- en bruidsfotografie. In 2013 beleeft hij zijn doorbraak. “Ik werd gebeld door een reclamebureau in Londen met de vraag of ik foto’s wilde maken voor een campagne voor Guinness. Het was als een droom die uitkwam. Hoe wist dit bureau überhaupt van mijn bestaan?”
