Nikon D810
De Nikon D810 is de opvolger van twee voorgangers, de D800 en de D800E. Kennelijk is het vertrouwen in camera’s zonder anti-alias filter inmiddels zo hoog dat de D810 alleen nog wordt geleverd als camera zonder antialias filter, het oplossen van de eventuele problemen wordt dan aan de software overgelaten, het voordeel van de hogere scherpte weegt inmiddels kennelijk zwaarder. Waar het verschil tussen de D800 en de D800E, wel zichtbaar was, maar je moest er wel goed voor kijken, is de scherpte van de D810 ook weer net even wat hoger dan die van de D800E, waarbij de scherpte natuurlijk niet door de camera, maar vooral door het objectief wordt bepaald. De overige wijzigingen zijn bedoeld om de bewegingsonscherpte te minimaliseren, door een nieuwe spiegelophanging bijvoorbeeld en de mogelijkheid om vanuit Live-view te kiezen voor een elektronisch eerste ‚sluitergordijn’, of hoe je dat dan maar moet noemen. Ook zijn onderdelen van het AF-systeem, zoals de groep AF, van de D4S overgenomen. De Nikon D810 is voor algemene fotografie de top van wat een spiegelreflex op dit moment te beiden heeft. Het is natuurlijk wel een veel grotere camera dan de Sony A7R die een vergelijkbare beeldkwaliteit levert. Maar het matglas van de D810 is zo mooi, dat het het grotere gewicht en de grotere omvang wel compenseert.
Lichtmeten
Bij digitale fotografie is het meten van het licht heel belangrijk, vooral om uitbleken van de lichte partijen tegen te gaan. De Engelstalige kreet, „expose to the right”, om aan te geven dat je het histogram zover mogelijk naar rechts moet kiezen, krijgt met de nieuwe lichtmeetmethode van de D810 een handige invulling, die denk ik ook beter aansluit bij de kwaliteit van de huidige generatie digitale camera’s. Naast de spot-, centrum-gerichte- en matrixmeting is er een vierde optie toegevoegd die zo is afgesteld dat er geen overbelichte stukken in de opname verschijnen. Dat wil niet zeggen dat er niet hier of daar wat overbelicht kan raken, maar het zal, meer uitproberen moet iedereen bij zijn of haar eigen soort fotografie doen, wel flink helpen om situaties met grote lichtverschillen onder controle te krijgen. Het logische gevolg van deze nadruk op de hoge lichten is dat de schaduwen behoorlijk donker kunnen uitvallen, maar daar kan bij de D810 flink wat helderheid in teruggebracht worden zonder al teveel ruis, afhankelijk van de gekozen ISO-waarde.
Ruis en ISO
Het standaard ISO bereik begint al mooi laag, bij ISO 64, en loopt tot ISO 12.800. Aan beide zijden kan het bereik nog vergroot worden, ISO 32 – ISO 51.200 wordt dan het volledige bereik. Vooral die lage gevoeligheid zal prettig zijn voor filmers die immers houden van wat langere sluitertijden, maar toch ook graag een grote diafragma-opening willen gebruiken. Het spreekt voor zich dat de hoeveelheid ruis toeneemt met de hoogte van de ISO-instelling. Waar de grens ligt is ieders eigen smaak, het opnemen in RAW is bij de hogere waarden wel de enige manier om scherpte over te houden, de camera gebruikt heftige ruisonderdrukking die alle details uit de foto’s verwijderd. Voor filmers die niet alle aanpassingen in de post-productie willen doen is het misschien nog nuttig om te weten dat de picture control is uitgebreid met een lokaal contrast instelling, voor een verhoogde of verlaagde scherpte-indruk.
Middenformaat?
Het lijkt me dat de Nikon D810 is wat kleinbeeld te bieden heeft als het om detailweergave en grote bestanden gaat. Theoretisch kan het aantal pixels op de sensor nog worden vergroot, maar dan zullen de objectieven waarschijnlijk niet meer voldoende scherpte kunnen leveren, nu zie je al dat voor de hoogste scherpte ƒ/8 de grens is. Maar het echte verschil met middenformaat kan natuurlijk niet worden opgelost, dat is de maat van de sensor.
