Eervolle vermeldingen bij IPA 2015 voor Jouk Oosterhof
Twee eervolle vermeldingen voor fotografe Jouk Oosterhof bij de IPA (International Photography Awards) 2015. Ze is onderscheiden voor de series Elve en Fee, beide vrij werk. Belangrijk onderdeel van de fotografie van Oosterhof is dat alles geënsceneerd is. “Het is altijd moeilijk de goede woorden te vinden voor het vrije werk dat ik maak. Het proces verloopt in beeld in mijn hoofd. Daarnaast ga ik op zoek naar alle ingrediënten zoals de locatie, het model, de posities en de stylist. Er ontstaan ook dingen onbewust. Soms kan ik pas achteraf omschrijven wat ik heb gedaan.”
In de serie Elve is op die manier de kracht van het model, Elve Lijbaart, goed te zien. De jonge actrice portretteerde Oosterhof eerder voor een serie in de Elsevier over mensen met ‘meerdere talenten’. “Elve is actrice en hoogbegaafd. Het vrije werk dat ik met haar heb gemaakt was een ruil met haar moeder, een kunstenares. Zij maakte twee beeldjes voor mij en in ruil daarvoor heb ik portretten van Elve gemaakt. Die foto’s had ik sowieso graag van haar gemaakt, ze is een bijzonder meisje. De locatie (via Abel Bituman) is uniek door de leefjaren die erin zitten. Ik heb daar alleen gebruik gemaakt van vlakken, het huis als zodanig is niet herkenbaar. De styling is gedaan door Analik Brouwer. We zaten helemaal op dezelfde lijn, dat leverde tijdens het fotograferen synergie op.”
Ook het vrije werk Fee heeft een eervolle vermelding gekregen. Het decor is ditmaal een bovenhuis van een café. Model is Fee, nichtje van Oosterhof. “Een vriend wees me op deze locatie. Ik heb contact opgenomen met de eigenaresse van het café, ze vond het prima dat ik daar foto’s kwam maken. Maar omdat ik niet direct een project had voor deze locatie, heb ik hem even bewaard. Toen ik dit vrije werk wilde maken, bleek het café in de verkoop te staan. Gelukkig kon ik via de makelaar alsnog regelen dat ik er foto’s kon maken. Net op tijd, want het pand is nu gesloopt. Het huis boven het café had een geweldig interieur, vol behang met prints en andere structuren. In de kleding gaat het ook om stof en structuur en de werking die dat samen heeft.”
Een derde serie die ze instuurde werd niet opgemerkt. “Dat verbaasde me eerlijk gezegd wel, want dat is de meest opmerkelijke van de drie. Het is een serie over mijn muze André, mijn voormalige buurman die ik vaker fotografeer. Ik heb hem in zijn eigen huis, gekleed in dameskleding gefotografeerd. Bescheiden zoals hij is en ook in zijn eigen kledingstijl, maar dan de vrouwelijke variant daarvan. André is hetero en draagt zelf nooit rokken en blouses.”
Trots is ze op het feit dat een werk uit deze derde serie wel opviel bij de Taylor Wessing Portrait Prize. “Een portret van mijn muze is genomineerd en hangt nu drie maanden in de National Portrait Gallery in Londen. Aan deze nominatie hecht ik meer waarde dan de eervolle vermeldingen bij de IPA. Bij de Taylor Wessing Portrait pakken ze het allemaal wat serieuzer aan. Je krijgt netjes een mail als je wordt genomineerd. De selectie van zestig foto’s is ook volledig te begrijpen. Dat zie ik wat minder bij IPA. Het gevoel bekruipt me bovendien dat het bij de laatste meer om geld draait. De deadline wordt bijvoorbeeld vaak verschoven, om maar zoveel mogelijk inzendingen te krijgen. Ik merkte bij het insturen van werk voor deze awards dat ik in 2006 ook een eervolle vermelding heb gekregen, maar daar wist ik niets van. Je krijgt geen mail van de organisatie die je op de hoogte brengt. De Taylor Wessing Portrait Prize neem ik serieuzer, maar het neemt niet weg dat het leuk is om een eervolle vermelding te krijgen, helemaal wanneer er zoveel inzendingen zijn.” Meer informatie: www.joukoosterhof.nl.
