De Award days zijn de afsluiting van een ronde van de World Press Photo awards, en ze zijn een ontmoetingsplaats voor fotografen en een plek waar de winnaars meer van hun werk kunnen tonen dan enkel de winnende foto of foto’s. De presentaties vinden plaats in de grote zaal van het Compagnie theater in Amsterdam.
Fotomanipulatie
Naast de presentaties door de winnaars zijn er enkele andere bijeenkomsten, en gezien de opwinding over de uitsluiting van een deel van de foto’s die doorgedrongen waren tot de laatste ronde lag het voor de hand dat er ook dit jaar weer over het thema fotomanipulatie gediscussieerd zou worden. De kleine zaal was tot de laatste plek gevuld, belangstelling was er dus genoeg.
Na een inleiding door Lars Boering waarbij hij speciaal gemaakte voorbeelden liet zien die een indruk geven van het soort manipulaties waarop foto’s zijn afgewezen begon de discussie. De echte afgewezen foto’s kunnen niet getoond worden, vandaar de nagemaakte voorbeelden. Gespreksleider was Francis Hodgson die een poging deed om de anderen uit de tent te lokken, maar het probleem was dat die het grotendeels met elkaar eens waren over het feit dat wijzigingen waarbij onderdelen aan foto’s toegevoegd of er uit gehaald worden niet zijn toegestaan. Francis probeerde een vergelijking te maken met de eisen die aan geschreven tekst gesteld worden, waarbij wel keuzes gemaakt mogen worden om details weg te laten. Alessia Glaviano vond dat fotografie anders werkte, de foto kun je zien als een citaat van de werkelijkheid. Wanneer je dat bij tekst doet en tussen aanhalingstekens zet moet het precies kloppen, en dat geldt ook voor een journalistieke foto. Het precies in woorden vangen van wat wel en niet mag was volgens de andere deelnemers, Pete Muller, fotograaf, Thomas Borberg, editor en Santiago Lyon, vice president van AP waarschijnlijk lastiger dan dat je gewoon op je gevoel afgaat en dan ziet dat er iets niet klopt als het gaat om zaken als te hoge verzadiging of te donker gemaakte hoeken. In combinatie met vragen uit de zaal was de conclusie toch vooral dat WPP meer uitleg moet geven over de regels, wat mag echt niet, wat mag echt wel, en wat is het schemergebied daartussenin.
Sem Presser lezing
Het wachten op Anton Corbijn
Door Ronald Vecht van de Stichting Sem Presserfonds werd de laatste Sem Presser lezing aangekondigd, het geld van het fonds is na alle nuttige dingen die er mee gedaan zijn voor fotografie nu op. Voor deze 13e en laatste lezing was Anton Corbijn gevraagd. Hij vertelde het verhaal van zijn keuze voor fotografie, die gebaseerd was op zijn interesse in de popmuziek. De fotografie was begonnen als een manier om bij de bands te komen, en inmiddels komen de bands natuurlijk ook naar hem. En fotografie is nog maar een klein deel van zijn werk, filmen is waar hij op dit moment meer mee bezig is. Tijdens zijn verhaal kwam een grote reeks foto’s voorbij, zo ongeveer wat je bij de tentoonstelling in den Haag veel mooier kunt gaan zien. Bij vrijwel elke foto was er een opmerking of een wat langere anecdote.