Bieke Depoorter As it May Be
Bieke Depoorter slaapt graag bij andere mensen thuis. Ze reisde naar Egypte, elke dag opnieuw op zoek naar een plaats voor de nacht. Deze winter toont ze in het Fotomuseum Den Haag de serie As it may be. Daarmee gunt ze ons een blik op het angstvallig beschermde privéleven van de gewone Egyptenaar, en bewijst ze meteen waarom ze al zo jong haar sporen verdiende.
Je kunt niet naar het werk van Bieke Depoorter kijken zonder haar voorkeur voor de nacht op te merken. “Ik ben niet geïnspireerd overdag, overdag doen we alsof. Ik hou van het moment dat mensen naar binnen keren. De dag wordt afgesloten en er gaat een heel andere, intiemere wereld open. Vlak voor het slapen gaan intensiveert dat, is er een moment voor jezelf, zijn er rituelen, eenzaamheid. Ook dat trekt me aan, dat alleen zijn. De sfeer vind ik veel aantrekkelijker, ook op fotografisch vlak. Ik vind het tof om te werken met moeilijk, lelijk licht.”
Wat voor beelden dat oplevert? De Egyptische huishoudens die Bieke Depoorter voorbij de ontvangstruimte lieten komen, blijken lappendekens van veelkleurig behang, schaduwen, beddengoed, tapijten, gordijnen en andere sluiers te zijn. Er zijn veel ruggen, enkele afgewende gezichten, maar vaker peinzende uitdrukkingen, weinig mannen. Het meest opvallende: de in wit geschreven Arabische teksten dwars over de foto’s heen, als een versiering van glazuur waarvan je samenstelling niet kent. Het is onmisbaar voor het resultaat, maar het verhult ook wat daaronder zit.
Depoorter vertelt hoe ze tot die vorm kwam. “De dummy was al in 2016 klaar om uit te geven, maar het voelde niet goed om een boek met alleen mooie plaatjes af te leveren.” Ze hanteert de camera niet alleen, ze onderwerpt haar medium voortdurend aan kritische beschouwingen. Dat acht ze noodzakelijk, zeker wanneer het onderwerp niet westers en politiek is geladen en door de journalistiek eenzijdig in beeld wordt gebracht. “Ik wilde daar niet ook nog aan bijdragen. Journalistiek is nog altijd wel belangrijk, het is een document van wat er gebeurt. Ik ben alleen absoluut niet akkoord met de opvatting dat goede fotografie niet meer nodig is omdat iedereen kan fotograferen en zo een gebeurtenis kan vastleggen. Er zijn zoveel beelden van leed dat we het niet werkelijk meer zien. Als professional hebben we juist de taak om mensen, onszelf incluis, opnieuw te laten kijken.”
