Aandacht sturen door een kijkroute te suggereren

Bij een foto met één onderwerp tegen een rustige achtergrond is het eenvoudig: het is dan duidelijk waar je als fotograaf de aandacht op wil laten richten. Maar hoe doe je dat bij een drukke foto? Dan kun je de aandacht sturen door een kijkroute te suggereren. Marijn Scheeres doet dat heel knap in haar foto’s over zaterdagochtendrituelen.

door Pieter van Leeuwen

Als je de toeschouwer wil laten kijken naar wat jij als fotograaf wil laten zien, houd het dan eenvoudig. Maak een foto met één min of meer centraal geplaatst onderwerp groot in beeld. Laat het beeld verder zo leeg mogelijk. Zorg voor contrast tussen onderwerp en omgeving en gebruik felle kleuren. Beweegt je onderwerp en heeft het een gezicht dan heb je de wind nog steviger in de rug. Dergelijke conclusies trokken perceptiepsychologen na onderzoek van kijkgedrag. In het maartnummer van Pf is daar in deze rubriek uitgebreid aandacht aan besteed. Probleem is dat fotografen niet altijd hun onderwerpen zo vast kunnen leggen. Je kan of wil de werkelijkheid niet altijd versimpelen. Soms is de situatie druk, soms spelen meer onderwerpen tegelijkertijd. Dat kan leiden tot chaotische, verwarrende beelden. Hoe maak je een foto dan toch zo begrijpelijk mogelijk?

Drukte
In een drukke situatie kan desalniettemin slechts één beeldelement het onderwerp zijn. Hoe die naar voren te halen? Daar hebben fotografen oplossingen voor. Bijvoorbeeld door het onderwerp scherp af te beelden en de rest onscherp. Of door het op een opvallende plek in beeld zetten. Bijvoorbeeld op een van de vier plekken die de regel van derden aangeeft. Middenin kan ook. Vaak biedt een situatie specifieke mogelijkheden. Bijvoorbeeld omdat het onderwerp in het licht staat en de omgeving in de schaduw. Of het onderwerp beweegt in een stilstaande omgeving. Samenvattend: je buit als fotograaf een of ander contrast tussen het onderwerp en de rest van het beeld uit.

Zijn er meer onderwerpen in het spel, dan wordt het ingewikkelder. Het is nuttig te inventariseren wat je wil laten zien. In een overweldigende situatie komt dat besef soms achteraf bij het bekijken van de resultaten en blijkt de presentatie niet optimaal. De perceptiepsychologie geeft wat suggesties hoe je het oog van de kijker langs de onderwerpen kunt leiden. Met kleine sprongetjes fixeren onze ogen op steeds andere beelddetails die we relevant achten. Deze kennis kunnen we bij een compositie inzetten door een kijkroute te suggereren. Zet voor de kijker interessante beeldelementen dichtbij elkaar, zodat zijn ogen springen van de een naar de ander. Eenvoudige lijnen, vlakken en vormen in beeld kunnen dat ondersteunen. Perfect uitgevoerd geef je bovendien een ordening aan waarbij de belangrijke onderwerpen het meest opvallen. Bijvoorbeeld door grootte, of door ze vooraan in beeld te zetten. Het is perfectie die niet in alle genres even haalbaar is. Hoe minder je als fotograaf voor de lens kunt ingrijpen, hoe moeilijker het aangeven van een route is. Je kunt je onderwerpen niet positioneren, al heb je invloed met je standpunt of je timing. Voor wie zijn foto’s regisseert, arrangeert of manipuleert is het makkelijker.

Lading
Gelukkig helpen onderwerpen soms zelf mee. Onderwerpen met gezichten die bewegen of op een bepaalde manier afwijken, werken als een magneet op het oog. Het gaat nog verder dan dat. Onderwerpen hebben zowel psychologisch als cultureel een onderscheidende lading. Bij een show trekken artiesten gewoonlijk meer aandacht dan het publiek en bij de bordesfoto de minister-president en de koning meer dan de ministers. Fotografen die de wereld op dezelfde manier ervaren als hun kijkers hebben hier een voordeel. Ze trekken naar dezelfde onderwerpen. Heb je als fotograaf een eigenzinnige visie – en dat komt in artistieke kringen vaak voor – dan moet je soms extra hard aan de bak met het compositiewerk. Perceptiepsychologen hebben op nog een ander punt gewezen. Bij een overdaad aan beeldelementen hebben toeschouwers de neiging ze in groepen in te delen. Op een foto in een winkelstraat zien we normaal gesproken niet ieder uithangbord apart maar het geheel als groep. Het aantal beeldelementen dat we ervaren is zo een stuk kleiner dan er daadwerkelijk zijn. Je hoeft als fotograaf dus niet alle complexiteit in je foto’s zelf te beteugelen, de toeschouwer werkt mee.

Van persoon naar persoon
Marijn Scheeres fotografeert voor Het Parool zaterdagochtendrituelen. Voor deze langlopende reeks bezoekt ze al tien jaar lang Amsterdamse huishoudens. Het zijn uitbundige groepsportretten met veel mensen, veel details en veel actie in een vaak drukke omgeving. Foto’s die makkelijk in chaos verzanden. Toch gebeurt dat niet omdat in vrijwel al haar groepsportretten suggesties voor een kijkroute zijn ingebouwd. Dat is geen bewuste strategie, achteraf blijken foto’s met een goede kijkroute het beste te werken. Daar zit in Scheeres woorden schwung in, als een golf in balans, en daar werkt ze tijdens het fotograferen bewust naar toe. Dat doet ze door te arrangeren en te regisseren. Het arrangeren blijft beperkt. Bij de foto van de familie Barbiers aan de Zoutkeetsgracht zit niemand aan de voorkant van de tafel, om ruggen in beeld te voorkomen. En een van de meisjes staat op een stoel om een verspringing in het beeld te creëren. De regie is uitgebreider. Vrijwel iedereen krijgt te horen wat te doen, in lijn met wat je ter plekke verwacht. “Sla je vader met een banaan.” “Pak de melk.” Tijdens de sessie vormt zich zo de foto. De timing wordt geperfectioneerd en de schwung gezocht, met gebaren, bewegingen en lichaamshoudingen als instrumentarium. Uit ongeveer vijftig opnames wordt het best werkende beeld geselecteerd.

De golf waarop je ogen door het beeld surfen begint bij de jongen met de banaan. Via de vader ga je terug naar de moeder met baby om vervolgens via vaders blik bij het pak melk terecht te komen, waar de dochter naar grijpt. Via haar kom je via de armen van de tweede dochter weer terug bij haar gezicht. Zo bekijkt Scheeres zelf het beeld. De route zal per toeschouwer enigszins verschillen. Maar waarschijnlijk hoppen ieders ogen van persoon naar persoon. Iedereen is belangrijk. Iedereen krijgt uiteindelijk aandacht.

Mocht je de komende tijd meer willen weten over COMPOSITIE, neem dan nu een abonnement op Pf Fotografie Magazine! Ga naar: www.pf.nl/aanbieding-2