Gevolgen coronacrisis voor fotografen
Pf vroeg aan fotografen wat voor hen de economische gevolgen waren van de coronacrisis. Voor de meeste fotografen vallen veel opdrachten weg of worden uitgesteld, met alle financiële gevolgen. Aan de andere kant benutten vele fotografen de vrijgekomen tijd om aan hun eigen projecten te werken. In dit artikel publiceren wij een bloemlezing van reacties van fotografen.
dit artikel wordt bijgewerkt als er meer reacties zijn
Romi Tweebeeke
Als documentaire fotograaf richt ik al jaren mijn camera het allerliefste op ouderen. Ik fotografeerde de afgelopen jaren bijna maandelijks in verschillende verpleeghuizen. Zowel in opdracht, als voor vrij werk. De mensen die ik normaliter fotografeer zijn kwetsbaar en behoren tot de risicogroep. Door de (nodige) maatregelen, zoals het sluiten van de verpleeghuizen, maar ook de social distancing, liggen mijn werkzaamheden echt volledig stil. Ik heb momenteel dus geen inkomsten maar wel een hoop kosten. Doordat ook de kinderopvang is gesloten, pas ik momenteel fulltime op ons dochtertje van 7 maanden. Mijn vriend is ook ZZPer, waardoor de klap voor ons dubbel zo hard is. Ik hoop dat ik de komende weken ergens wat vrij werk kan publiceren, of wellicht nog wat van mijn eerdere boeken kan verkopen!
Marlonneke Willemsen
Voor mij als fotograaf zijn de gevolgen van het coronavirus heel dubbel. Het afgelopen jaar heb ik voor een deel commerciële opdrachten gedaan, maar ook voor een deel heel hard aan een vrij werk project gewerkt (waarvoor ik de groei en ontwikkeling van zeer uiteenlopende diersoorten in beeld breng). De commerciële opdrachten zijn nu gestopt waardoor ik geen inkomen meer heb, maar voor mijn vrij werk project is het voorjaar echt hoogseizoen. Ik probeer dan ook maar zoveel mogelijk daaraan te werken om er toch nog maar het beste van te maken. Het is dus echt tweeledig; financieel is het een zeer moeilijke tijd, maar voluit aan vrij werk kunnen werken zonder de rem erop dat je tijd vrij moet houden voor commercieel werk is ook wel eens heel fijn. Dan maar hopen dat mijn project in de toekomst tot mooie dingen leidt en het misschien wel een geluk bij een ongeluk was.
Twan van den Bos
Ik mag mij nog een bevoorrecht fotograaf noemen. Als parttime docent in het VO heb ik een basisinkomen waar vanuit mijn werk als beroepsfotograaf op financieel op kan laten leunen. Toch valt voor mij bijna alles stil. Portretopdrachten zijn, door mijzelf, direct geannuleerd. Wat ik nu doe? Ik kan doorwerken aan een project ‘Waiting for Vincent’ i.s.m. het Vincent van Gogh Huis in Zundert omdat foto’s vooral buiten gemaakt moeten worden. Daarnaast bestudeer ik andere fotografen om mijzelf te verrijken. Tot slot, werkzaam als docent fotografie bij Beeldcentrum foto-opleidingen, neem ik mijn lessen nog eens door. Scherp ik hier en daar wat aan, zodat – als we terug kunnen keren naar het gewone leven – met enthousiasme de kennis en de vaardigheden kan overdragen.
www.twanvandenbos.nl
Eric de Vries (Siem Reap, Cambodja)
Ik organiseer foto tours en geef foto workshops in Cambodja en Hong Kong. Mijn klanten komen vanuit de hele wereld maar vooral uit de USA, Australië, Europa en Hong Kong. Zuidoost-Azië is al langer getroffen door het virus en dat is te merken aan het sterk dalende aantal toeristen sinds eind januari. En zo ook deelnemers aan mijn tours en workshops. Afzeggen stromen binnen vanwege lockdowns. Potentiele klanten veranderen hun plannen en verschuiven het naar volgend jaar, net als vele evenementen wereldwijd. Ik zit sinds mijn laatste fotografie workshop eind februari in een zelf isolatie omdat ik lichte griepverschijnselen had. Vervelend en zielig? Neen!
Ik heb nu tijd voor mijn eigen werk schoon mijn archief op, brainstorm op nieuwe ideeën, selecteer voor een nieuw fotoboek, update de website voor photo tours en workshops terwijl ik ook mijn kinderen les geef in de ochtenduren want ook de scholen hier in Cambodja zijn sinds twee weken gesloten. Nog genoeg Kodak film in de koelkast maar ik zal wel ieder dubbeltje om moeten draaien de komende tijd.
Ad Nuis
Sinds 1985 ben ik zelfstandig fotograaf. Geen ZZPer, maar directeur. Algemeen, financieel en creatief directeur. Dat betekend vooruitkijken, vernieuwen, jezelf doorontwikkelen en vooral niet teveel schulden maken. Eigenlijk precies hetzelfde als ieder bedrijf zou moeten doen. Door de uitbraak van het virus ligt plotseling een groot deel van de productie stil. In een perfect werkende economie zouden de financiële markten de kosten opzich nemen middels verzekeringen of door kredieten te verstrekken. Helaas is dit niet de situatie, de met veel te veel schulden gefinancierde economieën staan dit in de weg. Daarom moeten overheden en centrale banken de eerste klappen opvangen om de schade zo klein mogelijk te houden. Als eerste moet er liquide steun aan burgers en bedrijven komen. Of dat snel kan worden georganiseerd is maar de vraag.
Ik ga hier niet op zitten wachten, heb ik nooit gedaan. Ondernemen is niet bij de pakken neerzitten, maar creatief zijn waar je creatief kan zijn. Bij mij is de helft van de opdrachten uitgevallen, een project in Italië, Azerbeidzjan en wellicht in Amerika later dit jaar zijn voorlopig uitgesteld. Daarom van de nood een deugd gemaakt. De komende tijd maak ik voor de Belgische krant De Standaard reportages uit het grensgebied tussen Nederland en België, een grens die sinds het weekend ineens weer bestaat. Fotografie en schrijven, over de economie, het virus, kleine mensen, de pest en het verschil tussen Nederlanders en Belgen. Gisteren liepen in Nederland de parken en stranden vol, in België was de snelweg leeg. Ik hoorde een medelander zeggen “ik ben gezond, dat bepaal ik zelf wel”. Belgen zijn veel gedisciplineerder. “Jullie zijn onverantwoord,” zei een Belgische arts die ik op veilige afstand sprak. “Dom en egoïstisch,” antwoordde ik. Op de terugweg dacht ik even helemaal alleen op de wereld te zijn. Best een angstige gedachte.
Shaquille Maarschalkerweerd
De situatie rondom het corona virus is voor mij als jonge onderneming lastig maar het biedt ook mogelijkheden. Tijdens mijn laatste jaar aan de Fotovakschool besloot ik in 2019 dat het tijd was om voor mezelf te beginnen. In de tussentijd heb ik me naast persoonlijke projecten vooral gefocust op commerciële opdrachten, helaas worden deze door het corona virus aan de lopende band afgezegd. Hierdoor is mijn inkomen flink gekelderd en heb ik soms het gevoel dat het leven stil staat. De eerste week baalde ik enorm maar ik heb gebruik gemaakt van deze situatie door een serie te maken die inspeelt op de actualiteit. Daarnaast heb ik meer tijd om aan mijn lang lopende project, Epilepsie, te werken. Zo probeer ik uit elke tegenslag toch iets positiefs te halen. Online is de fotografen gemeenschap druk bezig met inspiratie opdoen, gedachtes uitwisselen en staat volop in contact met elkaar, dat helpt ook. Mijn creatieve geest draait overuren!
Eelkje Colmjon
Ik had veel om naar uit te kijken. Maar er ging een streep door het Movies that Matter Festival en andere evenementen, en de meeste portretopdrachten gingen ook niet door. Het fotograferen van evenementen beslaat de helft van mijn inkomen. Ik vrees dat partijen die normaal gesproken vrolijk congressen, symposia of andere bijeenkomsten organiseren de komende tijd twee keer zullen nadenken voordat ze een datum prikken, ook na 1 juni. De portretopdrachten komen sneller op gang, verwacht ik. Al heb ik bericht ontvangen dat een blad waar ik voor fotografeer een editie gaat overslaan.
De laatste twee jaar leken de opdrachten aan te waaien. Het maakte me trots dat ik overeind kon blijven in de wereld van de fotografie. Dat ik een goede periode achter de rug heb is mijn geluk. Ik kan het nog wel even uitzingen in deze onzekere tijd, waarin ik boeken lees, rommel in huis en stiekem aan bezinning doe. Ik heb ook tijd nieuwe ideeën te bedenken voor mijn wekelijkse foto-rubriek, die ik maak als Stadsfotograaf van Leiden. Het thema is ‘The Future is Now’, maar laten we hopen dat de toekomst iets beters in petto heeft dan het moment waarin we nu leven.
