Het bos als natuurlijke studio

Het bos. Een plek met een bijzondere sfeer en betekenis. Het bos speelt een grote rol in sprookjes en overleveringen, waar gebeurtenissen variëren van magie tot gruweldaden. De Britse fotografe Ellie Davies voelt zich thuis in het bos. Ze groeide op in de regio New Forest, een gebied met uitgestrekte bossen, dicht bij de kust. Ze speelde er samen met haar tweelingzus, ging op ontdekkingstocht. In haar foto’s speelt het bos steevast de hoofdrol. Ze begon als modefotografe, maar ontdekte dat ze voor haar verhalen geen mensen nodig heeft. Door de interactie aan te gaan met de omgeving, ontstaan telkens nieuwe series. De ene keer licht en luchtig van aard, de andere keer donker en minder voor de hand liggend.

Als individu word je gevormd door je ervaringen en omgeving. “Het bos heeft een grote invloed gehad op mijn identiteit,” vertelt Davies. “Dat gebeurde echter onbewust. Pas toen ik in Londen woonde, besefte ik hoeveel ik het bos miste.”

Kunstenaar

“Ik wilde kunstenaar worden, beeldhouwer, maar wist niet goed hoe. Dat vertellen ze je niet op de kunstacademie. Ik was zoekende, besloot psychologie te gaan studeren. Toen ik mijn man tegenkwam, hij was commercieel fotograaf, kwam ik in aanraking met de fotografie. Het leek me een heel mooie manier om te kunnen maken wat je wilt.”

Mode

“Na een opleiding fotografie ben ik in eerste instantie gestart als modefotograaf. Het creatieve en commerciële zou ik zo mooi kunnen combineren, was mijn gedachte. Ik assisteerde bij andere fotografen, deed zelf opdrachten. Dankzij het assisteren bij andere fotografen leerde ik over de mogelijkheden van het gebruik van natuurlijk licht. Ook in slechte lichtomstandigheden. De opdrachten deden me beseffen dat ik liever mijn eigen werk wilde maken, in plaats van werk in opdracht van een ander.”

Raar

“Mijn eerste serie heb ik met een kleine digitale camera gemaakt. In deze serie onderzocht ik hoe de omgang met de ander de relatie met het landschap beïnvloedt. Ik merk dat zelf ook. Wanneer ik iemand meeneem naar het bos, ga ik nadenken over hoe die ander naar mij kijkt. Ik bekijk mezelf en de omgeving door de ogen van anderen. Dat verstoort de balans. Daarom werk ik bij voorkeur alleen. Ik ga het liefste met mijn rugzak en een thermoskan met thee op pad. Heel sober. Voor een buitenstaander zal mijn werkwijze er best raar uit zien. Soms ben ik in de weer met rookbommen en moet ik snel uit beeld rennen voor de foto. Of ik sta tot mijn knieën in het water, zoals voor de serie Half Light, gemaakt in 2016. Door alleen te werken, hoef ik daar niet bij stil te staan.”

Perceptie

Het bos is als een studio voor Davies. De ene keer voegt ze wat toe, de andere keer maakt ze enkel deel uit van de omgeving. Haar series ontstaan uit vragen en gevoelens. In de serie Between the Trees probeert ze bijvoorbeeld antwoord te vinden op de vraag: Wat maakt een bos een bos? Zijn dat de bomen of gaat het juist de ruimte tussen de bomen? “De foto’s in deze serie geven je het gevoel alleen in bos te staan. Dat is een beetje griezelig, het zorgt voor een gevoel van opwinding. In het bos is het alsof de tijd stilstaat, het lijkt wel een andere wereld, die los staat van onze dagelijkse realiteit. Er is geen wind, het is er kouder en stil. Je wordt als het ware het bos ingezogen. Deze wereld betreden betekent een andere tijdsbeleving en perceptie accepteren.”

Tijd

“De rook die ik gebruik in deze serie, blijft tussen de bomen hangen. Het zorgt ervoor dat de tijd bijna waarneembaar wordt. Je ogen worden weggeleid van de bomen naar de ruimte ertussen. Het doet ook denken aan de ervaringen in het bos. De gedempte geluiden, je zintuigen die op scherp staan.”

Ondergaan

Lopen in een bos waar je niemand tegenkomt, is een bijzondere sensatie. Op die manier onderga je de natuur pas echt. Een zeldzame beleving volgens Davies. Maar ook het gedrag van mensen zelf zorgt ervoor dat ze bijna geen contact meer hebben met de natuur. “We kijken er alleen maar naar. Op een kampeertrip met mijn zus in Amerika viel me dat op. In Amerika heb je fantastische natuurreservaten. Maar in plaats van er te wandelen of fietsen, het gebied echt te ondergaan, rijdt men met de camper erdoorheen. Zo is de mens het contact met de natuur verloren.”

Wildernis

“Hier in Engeland hebben we bijna geen wildernis meer over. Het landschap is verdeeld over verschillende partijen en in handen van boeren, grote landeigenaren, bedrijven of natuurorganisaties. Zelfs zij moeten het landschap zo inzetten dat ze er geld aan kunnen verdienen, zodat ze het landschap kunnen beheren. Dit bepaalt onze interactie met het landschap. Het landschap is voor ons afgeschermd, we kunnen er niet onbeperkt in verblijven. Dat ondervond ik laatst tijdens een kanotripje met mijn man. We wilden een rivier afvaren. Juist toen we de kano in het water wilden laten zakken, kwam er iemand naar ons toe die vertelde dat het niet mocht. We kregen een hele preek te horen. Enorm zonde. Mensen hebben namelijk wel de behoefte om de interactie met het landschap aan te gaan.”

Belangstelling

“Er is een groeiende belangstelling voor het bos. Dat zie je bijvoorbeeld aan de boeken die over het thema verschijnen. Ook zijn mensen geïnteresseerd in wild voedsel, wat te vinden is in het bos. Dat merkt mijn man. Hij heeft een carrièreswitch gemaakt, van de fotografie is hij overgestapt naar het geven van workshops over voedsel en eten uit de natuur. De interesse voor het bos en de wildernis zie ik terug bij hipsters. Misschien zie ik het verkeerd, ben ik bevooroordeeld vanwege mijn eigen interesse in het bos. Al zou het wellicht een logische reactie zijn op alle technologie waarmee we worden omringd.” Meer informatie: http://elliedavies.co.uk/