Skins and Suedes

In Skins and Suedes duikt de Britse fotograaf Owen Harvey in de wereld van de skinheads. De bloeitijd van deze subcultuur was in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. In de jaren tachtig viel de subcultuur in tweeën: een linkse en rechtse tak splitsten zich af. Harvey onderzoekt wat er jaren later is overgebleven van de skinheads. Hoe is het om in deze tijd skinhead te zijn?

“De skinheadcultuur kent een complexe historie. De beweging ontstond als reactie op de strenge en conservatieve jaren ‘50. Het korte haar, de spijkerbroek met opgerolde pijpen en de kistjes werden door de media gezien als uitingen van agressie. De soundtrack van de beweging werd in die tijd gevormd door Jamaicaanse muziek. Zowel blanke als donkere jongeren voelden zich thuis bij de skinheads.”

Afsplitsing

“In de jaren tachtig brak de beweging in tweeën met een extreemlinks en extreemrechts gedachtegoed. Ook al zien skinheads zichzelf niet als politieke beweging, mensen van buiten kennen de skinheads vooral vanwege de nationalistische ideologie van de extreemrechtse afsplitsing. Dat valt te verklaren door de ‘ adoptie’ van de skinhead stijl door neonazi’s en andere racistische groeperingen. Veel skinheads voelden daardoor de noodzaak hun stijl vaarwel te zeggen. Toch bleef een aantal skinheads de beweging trouw. Dit zorgde voor een grotere kloof tussen beide groeperingen.”

“Ik heb onderzocht wat er na al die jaren nog over is van deze subcultuur,” aldus Harvey. “Een cultuur die veelal verkeerd begrepen werd en wordt. Skinheads worden vooral geassocieerd met extreemrechts. Hun kledingstijl, kistjes en korte haren worden nog steeds gezien als tekenen van agressie. In Groot-Brittannië heb je een grote groep skinheads, al is het aantal lager dan in de bloeitijd van de beweging. Ik ben eind jaren tachtig geboren, dus ik beschik niet echt over vergelijkingsmateriaal.”

Levendige scene

“De mensen die ik heb ontmoet waren erg vriendelijk. Voor zover ik weet, was niemand van hen geïnteresseerd in het extreemrechtse gedachtegoed. Sommigen strijden hier juist tegen. Er is een heel aantal mensen dat zich verbonden voelen met de oorsprong van deze subcultuur: de oorspronkelijke stijl, muziek en het vieren van verscheidenheid. In het begin was de beweging juist gericht op interactie tussen blank en zwart. Qua uiterlijk zijn beide groepen moeilijk te onderscheiden, al dragen extreemrechtse skins soms racistische badges. In de UK bestaat een kleine, maar levendige skinheadscene. Er worden regelmatig bijeenkomsten en evenementen georganiseerd, waar ze elkaar treffen.”

Harvey’s serie komt voort uit een opdracht voor een merk. “Ik mocht een weekend event voor skinheads fotograferen. Het klikte met een aantal mensen, daarom wilde ik graag verder met deze serie. Via Instagram en Facebook heb ik contact gezocht met andere skins. Steeds meer mensen wilden meedoen.”

Mod

Ook de Mod heeft Harvey in beeld gebracht. Een Mod (afkorting van Modernist) is een lid van een subcultuur die in het Londen van de late jaren ’50 opkwam en daar in het midden van de jaren ’60 een hoogtepunt bereikte. “Mods zijn onder meer geïnteresseerd in op maat gemaakte kleding, oude R & B muziek, jazzmuziek en Vespa en Lambretta scooters. Het is een levendige subcultuur. Het is lastig om te beschrijven wat voor mensen lid zijn van deze subcultuur, ze zijn nogal divers. Wat dat betreft kun je het beste een avondje met ze mee doen om te zien waar het bij hen om draait. Na een avondje was ik verkocht!”

Lowriders

De documentair fotograaf wil graag meer Britse subculturen in beeld brengen. “Ik ben geïnteresseerd in (groeps)identiteit waar zelfexpressie, politieke opvattingen en stijl deel van uit maken. De subculturen die nu bestaan zullen in mijn optiek langzaam verdwijnen, omdat steeds meer jonge mensen hun leven leiden via social media. Ik zie het als mijn taak om subculturen te documenteren voor de toekomst. Dat doe ik overigens niet alleen in de UK. In New York breng ik lowriders – mensen met verlaagde auto’s – in beeld.” Meer informatie: www.owen-harvey.com.