Op de fiets naar een feestje 28 duizend kilometer verderop
28 duizend kilometer fietsen, in vijftien maanden. In april 2013 begint fotografe Marica van de Meer aan een reis van Nederland naar Australië om het verjaardagsfeestje van vriendin Maria in Adelaide te kunnen bezoeken. Ze leeft uit vijf fietstassen. Onderweg maakt ze foto’s. Haar belevenissen zijn terug te lezen in het boek ‘Weg van de wereld’. Het is het derde boek waarin ze haar avonturen beschrijft. “Het reizen geeft me een enorme vrijheid. Ik wil daarom niet gebonden zijn aan sponsoren. Met de foto’s die ik onderweg maak, de boeken en de lezingen die ik geef, kan ik rondkomen. Ook verzorg ik reizen naar de plekken die het meeste indruk op me hebben gemaakt.” Thuis heeft Marica een fotostudio, en ook maakt ze bruidsreportages.
“Vroeger was ik van het sparen. Tot mijn vader op 54-jarige leeftijd overleed. Ik dacht: waarom zou ik sparen voor na mijn pensioen? Ik wil nu leuke dingen gaan doen,” vertelt Marica.
“Mijn eerste fietsreis maakte ik ter afsluiting van een zwervend bestaan als reisleidster. Ik fietste van Zuid-Amerika naar het noorden: een reis van Vuurland naar Alaska. Zo’n reis werkt verslavend. In plaats van een afsluiting, werd het een nieuw begin. Daarna volgde een rondje Afrika, ditmaal met de auto.”
In 2013 gaat ze opnieuw op reis, nu van Nederland naar Australië. Ze kiest wederom voor de fiets. “Dat vind ik een fijn vervoermiddel. Met de fiets kun je overals stoppen. Bovendien geeft het je de tijd om te zoeken naar mooie frames.”
“Ik ben niet zo’n einzelgänger dat ik de hele reis in mijn eentje wil maken. Maar ik kon niemand vinden die de hele reis met me mee wilde. Een aantal vrienden hebben stukken meegefietst. Vooral in een land als Iran leek het me slim wanneer een man mee zou fietsen. Achteraf gezien was dat misschien helemaal niet nodig geweest, de mensen waren erg hartelijk. We leken af en toe net een fietsende marktkraam, zoveel eten en drinken kregen we van de mensen aangeboden.”
In Turkmenistan krijgt ze de schrik van haar leven. Vriend Norbert, die voor de tweede maal meefietst, wordt geschept door een vrachtwagen. “Hij werd door de vrachtwagen tien meter voortgeduwd. Hij had een gat in zijn hoofd en klaagde over pijn in zijn maag. Gelukkig had hij wel de tegenwoordigheid van geest om me in het Engels aan te spreken. Norbert is Duits en samen spreken we Engels. Er liep bloed uit zijn hoofd. Het had heel slecht kunnen aflopen. In dat opzicht vielen zijn verwondingen nog mee: hij had een gat in zijn hoofd, zijn knie lag tot op het bot open en hij had een hersenschudding.”
Van te voren heeft Marica de reis globaal uitgestippeld. “Ik heb zoveel mogelijk de highlights per land aan elkaar verbonden, als dat tenminste niet te ver omfietsen was. Verder moet je zorgen dat je het slim aanpakt met de seizoenen, zodat je niet ergens in enorme kou of een regenseizoen terecht komt. Dat is overigens niet helemaal gelukt. In juli, augustus heb ik door een woestijn in Iran en Turkmenistan gereisd. Het was daar 50 graden. Dat betekent dat je zo’n 3,5 kilometer kan fietsen en dan moet je een halve liter water drinken.”
In China komt ze vooral zichzelf tegen. “Ik moest 1700 kilometer afleggen, door de woestijn. Ik was alleen en kon vijf weken lang met niemand praten, omdat ik de taal niet sprak. Daar heb ik getwijfeld, moet ik niet verder met de bus? Maar ik wilde mijn doel halen.”
Tijdens haar reis heeft Marica vooral positieve ervaringen met de mensen die ze tegenkomt. “99 procent van de mensen die je tegenkomt is erg aardig.” Confrontaties zijn er echter ook, bijvoorbeeld met de Chinese politie. “In China is een registratieplicht en moet je in speciale hotels met een licentie voor buitenlanders slapen. Een keer werd ik door de politie uit een hotel geplukt, omdat ik volgens hen in het verkeerde hotel zat. Ook geldt dat je in China niet mag wildkamperen, maar ja, wanneer je op de fiets reist kan dat soms niet anders.”
De gevaarlijkste wegen komt ze opvallend genoeg tegen in de meer ontwikkelde landen. In Australië bijvoorbeeld, want de mensen rijden daar zo hard. “Ik had een gps waarmee ik de kleine B wegen opzocht. Zo reed ik in Thailand midden tussen de rijstvelden. Maar vaak is er maar één weg, die niet is ingericht voor fietsers. Als mensen dan genoeg geld hebben om een moderne auto te kopen, maar het wegonderhoud is slecht, dan wordt het gevaarlijk. Mensen gaan dan veel te hard rijden.”
Na zo’n lange reis is het wennen aan het ritme van alledag. “Je valt na zo’n reis echt in een gat. Gelukkig ben ik halverwege mijn reis al begonnen met het organiseren van een nieuwe reis, als reisleider. Ik organiseer reizen naar de plekken die het meeste indruk op me hebben gemaakt,” vult Marica aan. “Dat betekende dat ik drie maanden na thuiskomst alweer op reis kon met een groep toeristen. Dat maakt het wat makkelijker.”
Concrete plannen voor een volgende reis zijn er nog niet. “Mijn streven is om elke vijf jaar een lange reis te maken. Dat kan ik trouwens ook iedereen aanbevelen, om een sabbatical te nemen.” Na de lange reizen heeft Marica echter al veel van de wereld gezien. Een nieuwe bestemming kiezen is dus lastig. “In Zuid-, Midden- en Noord-Amerika ben ik geweest, evenals Afrika en bij de laatste reis heb ik Azië en Australië bezocht. Polynesië trekt me, maar dan zal ik met een zeilboot moeten reizen. Daarvoor moet ik eerst het zeilen beter onder de knie krijgen.”
Het boek ‘Weg van de Wereld’ kost 19,95 euro en is te bestellen via deze website. Meer informatie: www.maricavandermeer.nl.