World Press Photo: Awards

Op zaterdagavond in het Muziekgebouw aan het IJ was de uitreiking van de prijzen aan de winnaars van de World press Photo awards, de meeste winnaars waren aanwezig.

Overigens bleek weer eens hoe gevaarlijk het beroep was toen werd stil gestaan bij de in 2014 gedode fotojournalisten, waaronder prijswinnaar Andy Rochelli. Diens zus sprak de zaal toe. De maker van de World Press Photo of the year, Mads Nissen bleek ook een prima spreker met een duidelijke oproep tegen geweld en onderdrukking.
Voorafgaand aan de avond waren er zaterdag nog verschillende andere activiteiten, waaronder de bekendmaking van de deelnemers aan de Joop Swart masterclass, een serie presentaties door winnaars en enkele discussies.

Documentair of journalistiek

Er was een discussie georganiseerd over de vraag of er voor wat betreft de regels of de ethiek verschillen zijn tussen documentaire fotografie en fotojournalistiek. Ook hier weer bleek dat de panelleden het nogal met elkaar eens waren, namelijk dat beide vormen van fotografie worden gezien als behorend tot dezelfde familie.
De volgende vraag wordt dan in hoeverre er in dit type fotografie ruimte is voor een persoonlijke benadering. Deze vraag is natuurlijk het gevolg van de uiteindelijk wel afgewezen serie over Charleroi. Toch vinden alle panelleden dat er wel degelijk ruimte moet zijn voor dergelijke projecten. Het gaat er uiteindelijk om of er een vertrouwensband is tussen de fotograaf die het verhaal verteld en het publiek dat kijkt of luistert of leest.

Donald Weber stelt dat binnen dat vertrouwen ook de mogelijkheid moet bestaan dat je dingen in scène zet als dat de beste manier is om het verhaal te vertellen. Stillevens zijn een voorbeeld van foto’s die vaak in scene gezet zijn en die gewoon geaccepteerd worden.
Dimitri Beck vindt dat enscèneren ook wel mogelijk, als je het maar verteld, of anders moet de context moet het duidelijk maken.
Darcy Padilla komt het voor dat het bijna niet anders kan, als je mensen langdurig volgt in hun leven dan is niet alles meer spontaan wat je vastlegt, maar ze denkt wel dat mensen denken dat je het allemaal gewoon tegenkomt.

Vertrouwen

De laatste vraag die dan beantwoord moet worden is die naar de waarheid, als je als fotograaf je eigen verhaal verteld, zoals jij vindt dat je het moet vertellen en met misschien wel afwijkende weergaven, hoe weet de kijker dan of het waar is. Dat moet dan toch uiteindelijk een kwestie van vertrouwen zijn, en regels vormen uiteindelijk een wel noodzakelijke, maar ook magere vervanging voor dat vertrouwen.

Activisme

De discussie ’s middags ging over de vraag of een fotograaf die zich actief voor iets in zet nog wel een echte journalist is. Ook kwam de vraag voorbij of je met fotografie wel iets in de wereld kunt veranderen. Glenna Gordon heeft foto’s gemaakt die de wereld over zijn gegaan, maar aan de situatie was niets gewijzigd. Tim Matsui heeft er voor gekozen om het onderwerp van zijn film te blijven volgen, door er meer en meer informatie over te verzamelen en hij beschouwd het nog steeds als journalistiek, ook al komen de resultaten niet altijd in nieuwsmedia naar buiten, hij probeert er wel mensen mee te bereiken die invloed kunne uitoefenen om iets aan het probleem te doen.

Een vraag die zich dan ook voordoet is hoe vrij je als journalist bent wanneer je werkt voor een NGO. Bruno de Cock van artsen zonder grenzen vertelde dat de fotografen die zij betaalden om verslag te doen van de werkzaamheden van hun medewerkers daarnaast de volledige vrijheid hadden om ter plaatse te fotograferen wat ze wilden. Glenna Gordon had wel minder goede ervaringen met andere organisaties.