World Press Photo Award Days
Eerst is er een wedstrijd, dan zijn er de prijzen, en tenslotte het moment waarop de prijzen worden uitgereikt. Van die laatste gebeurtenis wordt een feestje gemaakt. Zo worden gedurende twee dagen de winnaars in de gelegenheid gesteld wat meer over hun werk te vertellen, en wat meer te laten zien. Dit jaar was dat in het Compagnie theater in Amsterdam, een veel ruimere lokatie dan voorgaande jaren, waardoor er voor alle aanwezigen voldoende ruimte was om de presentaties bij te wonen. En niet alle fotografen zijn even goed in het presenteren, maar het is wel heel interessant te horen waarom ze een bepaald onderwerp zijn gaan fotograferen en te zien wat ze nog meer gemaakt hebben. Want er moest geselecteerd worden voor de inzending, de series mogen nu eenmaal niet meer dan ongeveer 10 foto’s omvatten.
Stanly Green in gesprek
Sem presser lezing.
Op donderdagmiddag was er de Sem Presser lezing, genoemd naar de Nederlandse fotograaf Sem Presser die mede aan de wieg van World press Photo heeft gestaan in zijn voortdurend streven naar erkenning voor de fotografie als vak. De lezing werd dit jaar gegeven door Edward Burtynsky, bekend van zijn landschapsprojecten waarin hij de invloed van de mens op de omgeving laat zien. Hij vertelde dat hij in zijn jeugd in Canada al kennis had gemaakt met de leegte, de natuur zonder mensen waarvan in canada veel te vinden is. Zijn eerste fotografie maakte hij daar, oefenend en proberend met de 4×5 tot de chaos die je nu eenmaal aantreft in de wildernis op zijn plaats viel.
Edward Burtynsky tijdens de Sem Presser lezing.
Maar de natuur zonder mensen is het verleden, en om als kunstenaar iets te gaan betekenen moet het heden in je werk terug te vinden zijn. Vandaar zijn eerste projecten over bijvoorbeeld spoorlijnen in het landschap, en de grootschalige open-mijnbouw die enorme gaten in het landschap achterlaat. Via series over steengroeves kwam hij uiteindelijk bij de oliewinning, de grootschalige productie in China en de jongste fotografie gaat over water. Daarbij vertelde hij dat hij inmiddels leefde van de verkoop van afdrukken via een aantal kunsthandelaren, maar dat hij in het begin zijn geld verdiende met een eigen fotolaboratorium waar uiteraard ook handig zijn eigen foto’s groot konden worden afgedrukt. Naast zijn fotografie, waarbij hij inmiddels van 4×5 inch is overgestapt op Hasselblad digitaal, maakt Edward Burtynsky inmiddels ook films, de film over het water komt als alles goed gaat ook in Nederland binnenkort in de bioscoop.
Manipulatie
Op vrijdagochtend was er een debat over de keuzes rond de regels met betrekking tot manipulatie. Een flinke groep van zeven deskundigen gaf daar een mening over, en daarna was er nog ruimte voor vragen uit de goedgevulde zaal. Echte harde regels opstellen was weliswaar een verlangen dat heerst, maar gezien de complexiteit van het verschijnsel was dat volgens de meeste mensen weer niet echt goed mogelijk. Dat bepaalde dingen niet mogen, iets weghalen door te klonen, daar was eigenlijk iedereen het wel over eens. Maar bij andere aanpassingen, zeg de kleurverzadiging, daar duikt uiteraard meteen de smaak van de fotograaf en de gebruiker op als het gaat om de vraag naar de grens van wat wenselijk is.
Wat ook duidelijk werd was dat er van de organisatie van de World Press Photo Award wel iets wordt verwacht op dit terrein. En dat regels gebaseerd op ‘wat in de donkere kamer mogelijke was’ niet meer echt werken. Ten eerste omdat daar veel meer mogelijk was dan nu goed gevonden wort, maar dat het ook een referentie is die bij jonge fotografen geen enkel idee oproept van de grenzen van het toelaatbare. Want terug naar helemaal niks, de mogelijkheden uit de tijd van de fotografie op diafilm, dat is toch ook niet de bedoeling. Er zijn nu moderne mogelijkheden, daar wil iedereen graag gebruik van maken, en dan graag wat duidelijke handreikingen voor de grenzen. Waarbij de grenzen van World Press Photo niet noodzakelijkerwijs dezelfde grenzen zijn als die door persburo’s worden aangehouden, maar al te groot kunnen die verschillen natuurlijk ook niet zijn, tenslotte is ook de journalistieke fotografie een markt.
Ontmoetingen
Ten slotte zijn deze dagen natuurlijk ook dagen waarop mensen elkaar weer ontmoeten, bijpraten, afspraken maken, contacten leggen, vandaar dat er ook regelmatig groepjes fotografen en andere betrokkenen op de stoep of op terrassen in de buurt zijn aan te treffen.
