Wanneer je deze drie programma’s vergelijkt valt op dat het kennelijk nodig is voor de makers van dergelijke programma’s om bezig te blijven. Dat blijkt uit de dingen die ontbreken in Apple’s Aperture, met name het ontbreken van de objectief correcties zijn in vergelijking met de beide andere programma’s wel een echt gemis. Bij de lokale aanpassingen mis ik vooral het verloopgereedschap. Die twee zaken maken dat Aperture niet meer helemaal mee doet, wat niet wegneemt dat er verschillende zaken juist weer heel mooi zijn uitgevoerd, naast de interface en de bediening is dat vooral de fotoboekmodule die echt veel uitgebreider is dan die van Lightroom en je als gebruiker veel meer vrijheid geeft wat betreft de opmaak.

Kijk je dan naar de beide andere programma’s dan valt op hoe klein de verschillen zijn als je kijkt naar de resultaten. Hier en daar een detail dat wat anders wordt berekend, maar over het algemeen kun je het verschil in eindresultaat tussen beide programma’s nauwelijks zien. Dan gaat spelen dat Lightroom meer opties biedt en een betere archiefmodule heeft, dat houdt voor mij in dat de keuze eenvoudig is. Maar dat wordt wel mede bepaald door het feit dat ik Lightroom vrijwel dagelijks gebruik en CaptureOne Pro alleen maar om te kijken wat er mee kan en hoe alles werkt. Gewenning en routine maken een programma nu eenmaal altijd lekkerder om mee te werken dan een ander programma. Er zijn voor Lightroom verder verschillende plug-ins te krijgen die allerlei mogelijkheden bieden, van verdergaande of ander georganiseerde bewerkingen tot programma’s om je te helpen time-lapse films te organiseren en de series vloeiend achter elkaar te krijgen of bijvoorbeeld om HDR beelden samen te stellen. Hoewel ooit wel als mogelijkheid aangekondigd zijn het eigenlijk geen echte plug-ins, maar hulpprogramma’s, maar dan wel heel mooi geïntegreerd.

Uiteraard kunnen alle programma’s de met de gereedschappen voor de RAW bestanden al vergaand aangepaste foto’s nog als een kopie naar Photoshop sturen voor verdere complexe aanpassingen. Door de toenemende mogelijkheden binnen deze programma’s wordt dat wel steeds minder noodzakelijk, alleen voor complexe montages en heel vergaande aanpassingen heb je Photoshop nog echt nodig, en wat mij betreft grappig genoeg om zwartwit foto’s mooi te bewerken, de optie om curve-correcties plaatselijk in je foto’s te gebruiken vind ik daar eigenlijk onmisbaar en alleen Photoshop biedt die optie in de aanpassingslagen en bijbehorende maskers. En natuurlijk biedt alleen Lightroom de optie om dat RAW bestand dan als ‘slim-object’ in een laag in het bestand te plaatsen, als je echt tot het uiterste wilt gaan wat betreft de vrijheid voor het aanpassen van je foto in combinatie met de technisch hoogst haalbare kwaliteit.

Bij de vergelijking heb ik me beperkt tot deze drie programma’s. Er zijn heel veel andere programma’s, sommige ken ik heel behoorlijk, andere alleen van naam. Wat ik er van weet doet me slechts zelden denken dat ze handiger of beter werken dan Lightroom, Aperture of Capture One. Dat neemt niet weg dat vrijwel al die programma’s ook best te gebruiken zijn, ook al moet je dan soms wat inleveren op het gebied van de workflow. Maar omschakelen kost ook veel tijd om te leren met een ander programma te werken.

Adobe Camera RAW en Bridge ten slotte bieden samen technisch gezien dezelfde mogelijkheden en door de gedeelde techniek bij de RAW verwerking ook precies hetzelfde resultaat. De aanpassingen zijn zelfs geheel uitwisselbaar als je van beide tenminste de overeenkomstige versie gebruikt. Maar je kunt ook kiezen voor de nieuwste versie van Lightroom in combinatie met een oudere versie van Photoshop.