Review – Op de testbank: Sigma 18-35 mm f/1.8 DC HSM
Voor camera’s met een APS formaat sensor heeft Sigma een groothoekzoom uitgebracht met een voor dat bereik en dat type camera’s ongewoon hoge lichtsterkte, het is een 18-35 mm. Het bereik is van redelijk groothoek tot standaard en de lichtsterkte van ƒ/1.8 is natuurlijk behoorlijk bijzonder voor zo’n objectief. Het is natuurlijk een bereik dat als slechts twee keer zoom moet worden aangeduid. Bij het werken ermee valt dat natuurlijk op, het verschil in beide uiterste instellingen is natuurlijk wel groot, maar niet buitengewoon groot. Bij een bouwlengte van rond de 12 cm voor een objectief met dit brandpunt bereik is het duidelijk dat het een complexe optische constructie betreft. Het objectief voelt goed en wordt heel compleet geleverd met een zonnekap. Wat ik wel een mooi detail vind is dat de AF/MF schakelaar een witte achtergrond toont in de MF instelling die daardoor moeiteloos te herkennen is. De filtermaat is 72 mm, de AF werkt op een Canon EOS camera snel en behoorlijk stil, het resultaat van de aandrijving die door Sigma HSM wordt genoemd. En uiteraard is het vooral de hoge lichtsterkte die het mogelijk maakt onder vrijwel alle omstandigheden met dit objectief te werken. Ook het krijgen van opnames met een geringe scherptediepte is eenvoudig te realiseren. En het is ook best een goed objectief, het is niet zonder fouten en ook niet buitengewoon goed, maar wel gewoon goed, waarbij de 35 mm stand duidelijk beter scoort wat betreft scherpte en vertekening dan de 18 mm instelling. In de groothoek instelling is er sprake van een behoorlijke vertekening en ook chromatische fouten zijn duidelijk aanwezig. Beide afwijkingen zijn natuurlijk prima te corrigeren. Bij Canon camera’s gaat dat niet voor jpeg’s in de camera omdat het objectief niet in de lijst is opgenomen, maar bij Nikon camera’s wel omdat die algemene instellingen hanteren. En achteraf in de software voor het omzetten van de RAW bestanden zijn er al helemaal geen problemen. De scherpte in het centrum is al bij de volle opening heel goed, de hoeken en randen blijven daar wel bij achter. En diafragmeren helpt maar een klein beetje om dat te verbeteren, de kwaliteit van het centrum wordt echter nooit gehaald. In de 35 mm instelling zijn zowel de vertekening als de chromatische afwijkingen vrijwel verdwenen en de scherpte in de hoeken is ook veel beter. Diafragma ƒ/8 is de grens voor de diffractie, bij ƒ/11 treedt een scherpteverlies op dat misschien nog acceptabel is, ƒ/16 is niet meer bruikbaar. Het is een objectief dat kwalitatief zeker gewaagd is aan de moderne digitale camera’s waarbij ook de APS sensor ruim boven de 20 miljoen pixels bevat waarmee uiteraard hoge eisen aan de gebruikte objectieven worden gesteld.
