Het kleine broertje van de X-Pro1 werd de Fujifilm X-E1 genoemd. Nu is het de middelste van de drie systeemcamera’s van Fujifilm, de X-M1 is het huidige instapmodel. Als je de lijn zo bekijkt, zou je de X-M1 een uitgeklede versie van de X-E1 kunnen zien, die weer een uitgeklede versie van de X-Pro1 zou zijn. Hoewel de X-E1 inderdaad wat beperkingen heeft ten opzichte van de Fujifilm X-Pro1 is de camera toch meer dan simpelweg een goedkopere versie met minder mogelijkheden. De Fujifilm XE-1 is een camera die op zich staat.

De Fujifilm X-E1 is zowel fysiek als wat specificaties betreft een kleinere uitvoering van de X-Pro1. Het meest opvallende verschil is het ontbreken van de hybride zoeker. De Fujifilm XE-1 heeft alleen een elektronische zoeker. Voor een groep fotografen is dat een groot gemis. Maar om eerlijk te zijn, de optische zoeker van de X-Pro1 biedt niet heel veel meerwaarde ten opzichte van de elektronische. Het is feitelijk niet meer dan een doorzichtzoeker, net zoals de analoge compactcamera’s die hadden, waarin wat informatie te zien is. Met een meetzoeker heeft het in ieder geval niets van doen. De elektronische zoeker daarentegen geeft wel een goed beeld van wat je aan het doen bent. De zoeker in de Fujifilm X-E1 is daarbij goed. Je ziet wel dat je naar een scherm kijkt, in plaats van een mooi matglas, maar het beeld is goed te beoordelen. Wat wel hinderlijk is, en ik kon in het menu geen instelling vinden om dat te veranderen, dat het beeld in de zoeker niet per se weergeeft wat de belichting zou moeten zijn. In een donkere omgeving wordt het beeld veel te licht weergegeven bijvoorbeeld en onder- of overbelichting is lastig in te schatten. Dat laatste heb je met een optische zoeker ook, maar bij een elektronische zoeker verwacht je het niet. Het is nu juist een van de voordelen van zo’n zoeker dat je een indruk kunt krijgen hoe je met je belichting zit.

De zoeker zit, net als bij meetzoekers, helemaal links op de camera. Voor linksogigen is dat wat lastig, je zit dan met je gezicht tegen de monitor aan. Wie met het rechteroog kijkt, heeft daar uiteraard geen last van. Via een oogsensor kun je automatisch schakelen tussen het beeld in de zoeker en het beeld achterop de camera. Ik word zelf altijd vrij zenuwachtig van dat geschakel, dus ik zet die optie uit. Wel wil ik graag dat als ik besluit de gemaakte foto terug te kijken dat die altijd op het mooie grote scherm te zien is. Helaas is dat niet mogelijk.

Daarmee zijn de belangrijkste kritiekpunten op de camera ook besproken. Want de Fuji X-E1 is een fijne camera om mee te werken. De scherpstelling gaat niet supersnel, maar snel genoeg om bijvoorbeeld op straat goed te kunnen reageren op de situatie. Ook de ontspanvertraging, wat bij de X-Pro1 aanvankelijk ook een probleem was, is kort genoeg om te kunnen reageren. Maar verwacht geen snelheden die je bij een reflex gewend bent. Daar is de Fujifilm X-E1 ook niet voor bedoeld. Het is veel meer voor de gewone fotografie, een beetje beschouwend zelfs.

De bediening van de Fuji XE-1 is verder prima. Het menu verdient nog steeds geen prijs voor overzichtelijkheid, maar gelukkig heb je het menu ook niet heel vaak nodig. Dat wat er echt toe doet en wat je geregeld wilt wijzigen is direct op de camera in te stellen. Zoals het ook hoort mijns inziens. De Fujifilm X-E1 ligt ook lekker in de hand, niet te groot en niet te klein. Je valt niet snel op als je met de camera fotografeert, wat in een groot aantal situaties wel prettig is.

De Fujifilm X-E1 heeft net als de X-Pro1 een X-Trans CMOS sensor met zestien miljoen pixels. Deze sensor heeft een afwijkend kleurpatroon ten opzichte van het meest gebruikte Bayer patroon. Zoals te verwachten ligt de beeldkwaliteit van de X-E1 op hetzelfde niveau als de X-Pro-1. Daar kun je alleen maar van genieten. Zonder problemen kun je ook bij hoge gevoeligheden fotograferen, ISO 6400 ziet er nog aangenaam schoon uit. De kleurweergave is goed. Wat wel opvalt is dat programma’s als Adobe Camera RAW langer moeten rekenen als je de ruwe beelden gaat omzetten. Dat heeft uiteraard te maken met de andere algoritmen. Het heeft ook even geduurd voor Adobe de bestanden van de X-Trans sensor echt goed kom omzetten. Het blijft vreemd dat de hoogste gevoeligheden alleen in JPEG zijn te gebruiken en niet in RAW. Door het afwijkende kleurpatroon is de kans op moiré kleiner en kan het anti-aliasing filter achterwege blijven. Dat zie je gelijk terug in de scherpte, die is namelijk hoog. Uiteraard moet je daar ook goede objectieven voor gebruiken en die heeft Fujifilm gelukkig in haar assortiment. Daarnaast heeft Zeiss sinds kort uitstekende objectieven voor de APS-C systeemcamera’s van Fujifilm.

De Fujifilm X-E1 wordt gepositioneerd onder de X-Pro1. De verschillen zijn echter kleiner dan je op basis van de specificaties zou verwachten. De X-E1 is kleiner en mist de hybride zoeker, beiden zijn wat mij betreft eerder voordelig dan nadelig. Bovendien werkt de Fuji X-E1 sneller dan de grotere broer en heeft de camera eenzelfde hoge beeldkwaliteit. Het enige echte nadeel aan de X-E1 is de zoeker, die geen goede weergave geeft van de belichting, helemaal niet als je manueel belicht. En ok, misschien ziet de X-E1 er wat minder mooi of retro uit. Maar dat is uiterlijk, van binnen is de Fujifilm X-E1 de moeite waard.

Je kunt hier de foto’s van de Fujifilm X-E1 in hogere resolutie bekijken.