Nederlandse soldaten in Uruzgan, Afhanistan. Genomineerd voor De Zilveren Camera, Categorie Binnenlands Nieuws.© Raymond Ruting
Beeld neemt in ons leven een steeds grotere plaats in. We kunnen elkaar zien terwijl we bellen, we nemen foto’s en mailen die direct door. Er kan geen calamiteit gebeuren of een passant heeft er met zijn mobieltje als eerste een foto van gemaakt. Om die lawine van beeld als vakfotograaf het hoofd te bieden, moeten we steeds vaker de grenzen opzoeken en er soms overheen gaan. De grens van het eigen kunnen. De grenzen van wat technisch mogelijk is. Grenzen van fatsoen en wat algemeen wordt geaccepteerd. Grenzen van de verbeelding.
En natuurlijk gaan Nederlandse vakfotografen ook fysiek de grens over. Ze laten ons zien wat er buiten ons kleine land gebeurt. En dat levert vaak emotionele beelden op met ellende die we ons nauwelijks kunnen voorstellen. Het opzoeken van die grenzen vergroot de kans op het maken van bijzondere foto’s. En hoe specialer, ongewoner en indrukwekkender de foto’s zijn, des te groter is ook de kans dat je er erkenning mee krijgt. Erkenning bijvoorbeeld in de vorm van een nominatie of een prijs bij de Zilveren Camera. Of misschien een PANL-award. En, voor wie er nog nooit van heeft gehoord, er is ook een Unicef prijs. De Photo of the Year-award, voor bijzonder fotowerk over kinderen. Prachtig werk, waar je soms wel een beetje koud en stil van wordt. Al die erkenning moet uiteindelijk wel ergens toe leiden.
Als fotograaf hoop je natuurlijk stilletjes dat het leidt tot meer werk, interessanter werk en liefst ook nog een fatsoenlijk inkomen. En dat laatste valt niet altijd mee, blijkt uit het recente brancheonderzoek van de FotografenFederatie. Moeten we de grens nog meer verleggen of zijn er andere oplossingen? Dat wordt de vraag voor 2011.
