Als architectuurfotograaf heeft deze Duitser sterk de neiging zijn beeld ‘op te ruimen’. We zien rond de gebouwen die hij in opdracht vastlegt, nauwelijks storende details.
In dit boek zien we zijn vrije werk, landschapsfotografie, en daarin doet hij exact hetzelfde. Ook hier is alles wat afleidt resoluut verwijderd: lukte het met kaderen niet, dan met de computer. En waar het voor de compositie uitkomt is her en der een element vervormd of verzet.
Net als in zijn opdrachtwerk is dit werk sterk vormgericht. Af en toe heb je het idee te kunnen raden waar hij gefotografeerd heeft, bijvoorbeeld in de Grand Canyon. Maar je leest het niet in de titel of begeleidende tekst terug. Iedere foto heet ‘Landschaft’, met een volgnummer erachter.
Kortom, het draait hier niet om specifieke plekken, maar om het landschap in het algemeen. Vooral de sporen van menselijke aanwezigheid worden door Reisch als storend ervaren, want die zie je nauwelijks terug. We zien geen gebouwen, wegen, bruggen en masten. Als je het zo zegt, klinkt het idee interessant, maar in werkelijkheid lijkt het het eerste te zijn wat bij veel fotografen opkomt.
Er zijn talloze amateurlandschapsfotografen die dit, op zoek naar het zuivere natuurlijke landschap, ook doen. Kortom, het concept achter dit project komt nogal armoedig over en de twee essays van filosofen/kunstkenners weten dat gevoel niet uit te wissen.
De foto’s zelf slagen daar beter in. Als je die bekijkt, lijkt Reisch in tegenstelling tot veel amateurs niet op zoek naar romantiek maar naar iets anders. We zien geen aubades aan de natuur, maar landschappen die nogal onbarmhartig en soms zelfs bedreigend overkomen, alsof de oerknal nog maar net geweest is.
Voor Reisch lijkt de natuur geen als godsgeschenk gegeven park waarin het goed toeven zou moeten zijn, maar eerder barre gebieden waarin je je al snel verloren voelt.
Het zijn geen foto’s met een boomgroepje hier, een paar struiken daar en een watervalletje op weer een andere plek geworden. We zien op iedere foto vaak maar een soort natuur, die tot in het oneindige lijkt te vegeteren.
Die onbehaaglijkheid weet Reisch te combineren met klassieke esthetiek. En dat weet het dan toch weer net interessant genoeg te maken om naar te kijken.
Tekst: Duncan Forbes, Rolf Hengesbach
Hatje Cantz, 36 x 28,5 cm, 100 blz., gebonden
Engels- en Duitstalig
ISBN 9783775726351
