De fotografie van Machiel Botman(1955) is van een onwerkelijke schoonheid. Toch zal menig beschouwer bij een eerste kennismaking verrast zijn door de vaak onscherpe en op het eerste gezicht lukraak genomen foto’s.
De intensiteit van de fotografie, het beeldschone patina van de barietprints en niet in de laatste plaats de zeer krachtige grafiek van de fotografie van Botman – die in zijn fotoboeken moeiteloos overeind blijft – krijgen al snel de overhand. Iedere foto van Machiel Botman is een persoonlijk document van de fotograaf. Botman beaamt dit: “Voor mij is fotografie niets anders dan reageren. Als ik ergens door geraakt ben, fotografeer ik het. Ik denk niet na over de betekenis. Een foto zal zijn eigen betekenis wel vinden. Fotograferen is een soort spel voor me. Ik reageer ‘fotografisch’ op alles wat ik belangrijk vind. Dat doe ik speels en zo vrij mogelijk, vaak met een simpele camera en maar één lensje.”
Als doka-assistent van Philippe Salaün, een bekende zwart-wit meesterdrukker, leerde Botman begin jaren ‘80 in Parijs alle ins and outs van het vak. Omdat hij niet de ambitie had altijd voor andere af te drukken, keerde hij na vijf jaar voor Salaün te hebben gewerkt terug naar Nederland. Hier ging hij voor zichzelf fotograferen.
Botman drukte (en drukt nog steeds) al zijn fotografie op barietpapier af. Daarin is hij consequent tot het uiterste: voor hem is er geen ander afdrukmateriaal. PE of RC materiaal is in zijn ogen ‘plastic’.
