Inspirerende presentatie van Vincent Laforet
Een goede fotograaf is nog geen goede filmer. Dat is de mening van Vincent Laforet die een paar jaar geleden volledig van het ene naar het andere medium is overgestapt. In een propvolle Beurs van Berlage vertelde hij zijn verhaal. De avond was door Canon Professional Service (CPS), samen met Adobe georganiseerd, met dank aan Gert Kracht.
Voorafgaand aan zijn presentatie kreeg de pers gelegenheid om even met hem te praten. Laforet praat rustig, maar hoeft nooit lang na te denken over een antwoord. Waarschijnlijk is alles hem wel zo’n beetje gevraagd sinds hij is gaan filmen. Het is ook een grote stap. Eerst werkte hij vrijwel altijd in zijn eentje, nu is hij een manager van een team. “Als director ben je een soort CEO, die alles in de gaten houdt en iedereen aanstuurt. Je moet én creatief zijn en je bezig houden met resource management.”
De budgetten liggen ook heel anders. Laforet zegt dat hij soms voor $60 per minuut werkt, soms voor meer dan $600 per minuut. “Dus iedere keer als ik op mijn hoofd krap of een ander objectief wil gebruiken, ben ik me heel bewust van de kosten.” Planning is heel belangrijk, maar je moet wel openstaan voor spontane ideeën. Maar een mooie opname betekent niet gelijk een bruikbaar beeld voor de film. Het moet er goed in gemonteerd kunnen worden. Dat is een groot verschil met fotografie: “bij fotografie kun je bepalen om alles weg te gooien en maar één beeld over te houden, omdat dat het beste beeld is. Een film is echter niet één beeld, maar een serie beelden.”
Filmen betekent een hele andere manier van denken. Hoewel de grens tussen fotografie en film vervaagt, zit hier ook het risico. Niet iedere fotograaf moet per se gaan filmen. “Het kan heel goed zijn dat filmen helemaal niet bij je past,” zegt hij. Er worden ook veel fouten gemaakt. Dat ziet hij ook tijdens de jurering van de Multimedia Contest bij de World Press Photo, de reden dat hij in Nederland is. Je moet met veel meer zaken rekening houden. Niet alleen de esthetiek en de inhoud, maar ook met acteurs in veel gevallen, verlichting, kleding, de beweging van de camera, de montage en het geluid. Vooral bij de laatste drie worden veel fouten gemaakt vindt Laforet.
Reverie is de eerste film die Laforet maakte.
Veel beginnende filmers snappen de noodzaak van een goede montage niet. “Als ik tijdens het filmen ideeën krijg, denk ik niet na of het een goed idee is, maar of het past in de montage. Een slechte montage ruïneert het ritme.” Ook het tempo moet goed zijn, zeker met de huidige generatie kijkers. “Ik zeg vaak dat ze de concentratie van een rat met crack op hebben.” Een andere grote fout is dat de camera vaak niet doelmatig wordt bewogen. Iedere camerabeweging moet een functie hebben, anders is het storend. De allergrootste fout is het negeren van goed geluid. Het geluid bepaalt minstens de helft van de ervaring van een film.
Uiteraard praten we ook over apparatuur. Het aardige is dat Laforet even weer in de rol van de fotograaf valt. Want op de vraag wat zijn eerste filmcamera was, reageert hij met een Nikon F3. Om even later te realiseren dat de vraag gaat om de camera waarmee hij filmt. De verwarring kwam mede omdat even daarvoor gepraat is over de filmische look van de films die uit de Canon EOS 5D Mark II komen. Hij houdt ervan, maar beseft ook dat het iets van zijn generatie is. “Als je alleen maar maakt wat jezelf mooi vindt, dan wordt je iemand uit de oude generatie. Je moet maken wat de nieuwe generatie mooi vindt.”
De nieuwe camera’s maken het werken wel een stuk makkelijker. De 5k resolutie van de RED is nu nog overdreven om te laten zien, maar het is wel makkelijk bij de montage omdat je genoeg resolutie hebt voor beeldstabilisatie en uitsnedes. Laforet vindt dat het belangrijkste pluspunt van de hogere resoluties op dit moment. Dat we in de toekomst met hogere resoluties gaan werken, staat voor hem als een paal boven water. Ook de hogere gevoeligheden zijn voor hem prettig, omdat je meer flexibiliteit met licht hebt. Het betekent niet dat je nooit meer hoeft te verlichten. “Een film in het donker zonder mooi licht, blijft lelijk. Je moet blijven verlichten, maar je kunt wel met een andere mix werken.”
Na een half uur moet Laforet het podium op. De zaal is al lekker opgewarmd met zoveel mensen. Laforet brengt zijn verhaal makkelijk. Amerikaans ook, hij weet de zaken wel wat mooier te brengen dan ze in werkelijkheid zouden zijn gegaan. Maar dat geeft niet. Het is vooral erg inspirerend om te zien. Verrassend genoeg vooral de eerste helft, waarin hij praat over zijn carrière als fotojournalist. Prachtige luchtfoto’s vliegen over het scherm. Daar zie je al dat Laforet van mooi, bijna filmische beelden houdt. Ze zijn bijna te mooi voor de werkelijkheid. Behalve bij Katrina, die foto’s hakken erin. Laforet heeft het er nog steeds moeilijk mee als hij die foto’s ziet, zijn toon wordt ineens wat serieuzer.
Een van de making-offs films die Laforet liet zien.
Na de pauze volgt zijn filmcarrière. Die is snel gegaan, in drie jaar tijd heeft is zijn loopbaan totaal veranderd. De fotojournalistiek mist hij soms wel, zegt hij in antwoord op een vraag uit de zaal, maar hij gaat het niet meer doen. Vooral niet nu hij twee kinderen heeft. Waarom zou hij ook, met filmen verdient hij nu goed geld en dat bevalt hem wel.
Ook al praat hij graag over apparatuur en zie je de mooiste spullen tijdens de making-offs van zijn films, het wordt geen verkooppraatje voor Canon of Adobe. Adobe komt er zelfs vrij bekaaid vanaf, want Laforet vermeldt alleen terloops dat hij met Premiere werkt. Ook al ligt de nadruk op de films, de meeste vragen uit het publiek gaan over techniek. Als iemand hem vraagt wat hij zou doen als hij maar een klein bedrag kon uitgeven aan camera’s, zegt hij dat de apparatuur er helemaal niet toe doet. Het gaat om het verhaal. Dat doet denken aan de uitspraak van de onlangs overleden fotojournaliste Eve Arnolds: “Het gaat niet om de camera, maar om de fotograaf.” En daarmee is de cirkel weer rond.
Voor meer leesvoer is de blog van Vincent Laforet erg aan te bevelen.
