De Hasselblad V-series zijn middenformaatcamera’s met een verwisselbaar filmmagazijn. Met het opkomen van de digitale techniek was de logische gedachte dat je dan gewoon de filmcassette kon omruilen voor een digitale achterwand. Toch is dat niet helemaal geworden wat veel fotografen dachten. En er zijn wel wat haken en ogen. Maar met de CFV-50 laat Hasselblad zien dat het wel kan.
De Hasselblad CFV-50 is een megapixelbeul voor bezitters van de oude V-series camera’s. Tegelijk is de achterwand relatief goedkoop als je hem vergelijkt met andere achterwanden met meer dan 40 megapixel. Dat maakt hem interessant voor fotografen die hem vooral achter een technische camera gaan gebruiken.
De kortste lens die voor het V-systeem beschikbaar was, was de CFE 40 mm. Echte groothoekopnames zijn dus niet echt mogelijk, zeker niet als je het vierkante formaat gaat gebruiken. Voor portretopnames is de CFV achter een Hasselblad 503 echter een prima keus.
De achterwand heeft ook opvattingen: hier wordt de opname als overbelicht aangemerkt, wel terecht overigens. Je kunt dat ook horen door de toontjes die na de opname klinken. Verder kun je opnamen direct waarderen: groen, oranje, rood, waardoor je later de gemaakte opnamen sneller kunt verwerken.
Het blijft wel een vreemde combinatie, zo’n digitale achterwand op een volledig mechanische camera. Maar het biedt de fotograaf die zoveel mogelijk met de bestaande middenformaatapparatuur wil blijven werken wel een optie. Uiteraard kan deze achterwand ook achter andere camera’s worden gebruikt. De achterwand gebruikt immers een eigen accu en opslag. Een optie met beperkingen, dat zeker.
Voor nieuwe instappers lijkt een investering in een modern systeem meer voor de hand te liggen. Een nieuwe H4D kost maar weinig meer dan deze achterwand, en dan heb je een systeem dat volledig wordt ondersteund. Voor het V-systeem ben je, op enkele uitzonderingen na, aangewezen op tweedehands optiek. Tegelijk kan de wat onhandiger manier van werken een groep fotografen aanspreken: het lijkt wat meer op het fotograferen op film; het heeft dezelfde, door de apparatuur afgedwongen, traagheid.
Hier de correcties voor het objectief in de Hasselblad Phocus-software, die bij de H-serie automatisch worden ingesteld op basis van de gebruikte apparatuur; bij de CFV moet je de juiste waarden zelf invullen.
De opnamen met de ‘oude’ objectieven zien er wel goed uit, maar lijken toch net de allerhoogste scherpte te missen. Het centrum van de 80mm is bruikbaar vanaf F/4, voor de hoeken is F/8 nodig. En voorbij F/11 haalt de diffractie weer wat van de scherpte weg. Ook dat is iets wat voor sommige fotografen wel aantrekkelijk blijkt. Het geeft de opnamen een wat ander karakter.
Onscherp zijn ze overigens echt niet; het hangt op het randje van net iets minder. Je zult het niet eens altijd zien, denk ik. Pas bij echt grote afmetingen en bij heel goed kijken, zullen deze kleine verschillen zichtbaar kunnen worden, afhankelijk van het onderwerp.
De bovenste helft van een opname met de SWC. In de lucht is wel een ongewenst kleurverloop te zien; of het heel erg is, lijkt me een kwestie van smaak. Er kan natuurlijk in de nabewerking wel iets aan worden gedaan.
Een detail op 100%. De scherpte van de opnames is prima in orde. Hooguit ontbreekt de echte ‘bijterige’ scherpte die je met moderne optieken kan halen.
