De Nikon Df

Eigenlijk is de Nikon Df een verwarrende camera. De Nikon aankondiging ging over pure fotografie, de camera werd na de aankondiging als een meer of minder geslaagde poging tot ‘retro’ vormgeving weggezet, maar het is natuurlijk intern een heel moderne digitale camera die alles wat vroeger in de ‘pure’ fotografie op film mogelijk was ver achter zich laat. En grappig is natuurlijk dat de camera wel beschikt over de mogelijkheid om een live-view beeld te gebruiken, maar de daar bijna bij horende mogelijkheid om video op te nemen ontbreekt.
Knoppen

Opvallend is uiteraard de bediening door middel van vooral knoppen, de sluitertijd, de ISO waarde, het transport, de belichtingscompensatie en als je dat wilt, bij de objectieven die die optie bieden, het instellen van het diafragma, het kan allemaal met een eigen knop of keuzewiel. En wanneer je met de camera rondloopt blijkt het een opvallende camera, je krijgt er redelijk wat opmerkingen of vragen over. Handig is wel dat die instellingen die je met de knoppen doet ook op de vertrouwde Nikon wijze in de zoeker zichtbaar worden gemaakt. Dat is vooral buiten in het donker wel erg handig overigens. En natuurlijk zijn er de automatische instellingen voor de belichtingsprogramma’s die keurig een eigen knopje hebben gekregen. Wanneer je de menu’s gaat gebruiken kom je als Nikon gebruiker weinig nieuwe dingen tegen, het is allemaal erg vertrouwd. Het AF-systeem is het systeem uit de D610, de sensor is vergelijkbaar met die uit de Nikon D4, 18 miljoen pixels en de mogelijkheid om extreem hoge ISO waarden in te stellen, tot ISO 200.000, waarbij je wel de grens van wat mogelijk is bereikt lijkt te hebben.




De grijstrap in de testopnames laat nog maar acht verschillende waarden zien van de negentien die er zijn, dat is los van de wel duidelijk aanwezige ruis misschien wel de echte beperking van deze extreme gevoeligheden. Ook beginnen de kleuren wat uit te lopen, een gevolg van de ver opgevoerde ruisonderdrukking. De Adobe software verwerkt de opnames beter dan de eigen Nikon software, en JPEG bij die gevoeligheden zou ik als onbruikbaar willen aanmerken. Uiteraard kun je de ruis nog minder zichtbaar maken, maar dan verlies je wel alle scherpte.
Prettig
Los van het uiterlijk waar je al of niet positief over kunt denken, vond ik de Nikon Df wel een prettige camera om mee te fotograferen. Wat eigenlijk de kernvraag is, is natuurlijk of een normale Nikon body met deze binnenkant niet een handigere keuze zou zijn geweest, een echte opvolger van de D700 voor fotografen die het aantal pixels dat de D800 biedt gewoon veel te hoog vinden.