De meeste macrolenzen leveren over het algemeen optische topprestaties. Ze zijn meestal niet zo lichtsterk, maar wel optimaal gecorrigeerd voor dichtbij gebruik. En vaak zorgt dat laatste ook voor een hoge beeldkwaliteit bij gewone opnameafstanden.
Voor Canon zijn er vorig jaar niet één maar twee nieuwe macrolenzen gekomen. De Canon EF 100 mm f2.8L IS USM Macro is de opvolger van de oude 100mm macro en beschikt nu over beeldstabilisatie. De lens meet 78 bij 123 mm en weegt 625 gram. Hij is instelbaar tot 1:1 en wordt, dankzij interne scherpstelling, niet groter wanneer je zo dichtbij gaat. Het is de eerste Canon-lens met een hybride beeldstabilisatie. Dit systeem corrigeert zowel bewegingen waarbij de lens kantelt, als beweging omhoog en omlaag. Deze nieuwe beeldstabilisatie zou vooral bij macrofotografie beter moeten werken dan Canons traditionele IS.
De Zeiss Makro-Planar T* 2/100 is er nu ook in Canon EF-vatting. Op papier lijkt deze lens in veel opzichten de mindere van de Canon. De Zeiss beschikt niet over autofocus, beeldstabilisatie of interne scherpstelling. Ook de macromogelijkheden van de Zeiss zijn beperkter. Deze lens gaat maar tot 1:2.
De Zeiss doet niet in alles onder voor de Canon. De Zeiss is met 76 bij 113 mm kleiner dan de Canon, maar weegt 680 gram. De Zeiss wordt wel een heel stuk langer wanneer je dichtbij scherpstelt. Dat grotere gewicht van de Zeiss wordt veroorzaakt door een volledig metalen vatting. De Canon is een Llens en voldoet aan de hoogste kwaliteitseisen, ook waar het de constructie betreft. Maar in vergelijking met de Zeiss voelt de Canon enigszins aan als plastic. Het lijkt of de Zeiss uit één stuk is gemaakt. De scherpstelling is heerlijk zwaar en soepel.
Dan is er nog de lichtsterkte. De Makro-Planar heeft een lichtsterkte van f2.0. Voor een macrolens van deze lengte is dat bijzonder. Dat helpt niet alleen bij het handmatig scherpstellen, maar het geeft ook een mooiere achtergrondonscherpte. Op papier maakt dat de Zeiss tot een betere portretlens dan de Canon.
In de praktijk blijken beide lenzen niet voor elkaar onder te doen. Zowel de Zeiss als de nieuwe Canon presteert duidelijk beter dan de 100mm Canon zonder stabilisator. De curven van beide lenzen laten een duidelijke trend zien. In vergelijking met de oude 100mm macro presteren de nieuwe lenzen beter bij de grootste diafragmaopeningen. De oude Canon 100mm macro was al een erg goede lens. Dat de nieuwe lenzen beter zijn wil wat zeggen.
Om iets negatiefs te kunnen zeggen over de Zeiss en de Canon moet je heel goed zoeken. Eén minpuntje bijvoorbeeld is dat beide lenzen vanaf f16 meer inzakken dan de oude 100mm macro, f32 kun je dus maar beter vermijden. Ook halen beide lenzen niet helemaal hun grootste opening. Voor de Zeiss geldt dat nog iets sterker dan voor de Canon, zodat het verschil tussen beide lenzen niet helemaal een volle stop is.
Een ander verschil tussen beide lenzen betreft de maximale vergroting. De Canon haalt 1:1, de Zeiss 1:2, dit betreft lineaire vergroting. Op een fullframe sensor betekent dat dat je met de Canon iets beeldvullend kan krijgen dat 24×36 mm groot is, terwijl je met de Zeiss maximaal iets van 48×72 mm kan fotograferen. Een insect van een centimeter of twee ziet er met de Canon dan toch een stuk indrukwekkender uit dan met de Zeiss. Het is verrassend te zien hoe twee 100mm macrolenzen allebei zo goed kunnen zijn en toch zoveel kunnen verschillen. Met de komst van de Zeiss in EF-vatting valt er voor Canon-gebruikers echt wat te kiezen.
