Met de voorspelde stijging van het zeepeil zouden onze badplaatsen er binnen afzienbare tijd wel eens anders kunnen uitzien. Fotograaf Eddy Verloes wil via zijn foto’s de tijd even doen stil staan en ons doen nadenken over de vraag hoe lang wij van onze kusten nog kunnen genieten.

Verloes confronteert ons niet alleen met de nietigheid – soms ook de zieligheid – van de mens in de natuur (in zijn ruimste betekenis) waar hij slechts een stipje in het grote geheel is, maar tegelijkertijd neemt hij diezelfde stip op de korrel en veroorzaken zijn foto’s een lichte tot soms brede glimlach op ons gezicht.

Wat lopen wij hier te doen? Hoe verlummelen we onze tijd hier op deze aardkloot? De mens raast zichzelf permanent voorbij om dan op gepaste tijden op een of ander paradijs zijn ‘verloren tijd’ in te halen. In sommige van zijn foto’s zet hij de mens dan ook letterlijk en figuurlijk in zijn blootje, niet direct om hem uit te lachen, maar eerder om te tonen hoe hij in wezen is. Misschien is de natuur het enige licht- en/of rustpuntje in de zoektocht van de mens naar zichzelf. Vandaar dat je in zijn foto’s ook dikwijls een eenzame loper, fietser of wandelaar (al dan niet met hond) tegenkomt die hem misschien tot inzicht brengt dat de tijd die we hier doorbrengen eigenlijk slechts een zandkorrel in de woestijn is.

Ten tijde van de tentoonstelling zal naar verwachting een fotoboek gereed zijn, geïllustreerd met gedichten van enkele bekende dichters/dichteressen die de foto’s van Verloes als inspiratiebron hebben genomen voor hun gedichten. De bekende Chinese schrijfster Lulu Wang is er een van.