Beauty is de rode draad in het werk van Marcel van der Vlugt. Niet alleen beauty als schoonheidsideaal of als vorm van modellenfotografie, maar beauty als begrip, in de breedste zin van het woord. In veel van zijn foto’s zijn vrouwen te zien, vaak geheel of gedeeltelijk naakt. Maar naakt is in de foto’s van Marcel nooit een doel op zich. Achter elke foto zit een idee, een fantasie, die in het beeld gestalte krijgt. En de zinnenprikkeling? Dat is, om met Freud te spreken, “all in the mind.”
Fotografie zit bij Marcel van der Vlugt in zijn DNA. Zijn hele jeugd woonde hij boven de fotostudio van zijn vader, naar wie hij vernoemd is. Zijn oudere broer Will is begonnen als reclamefotograaf en later overgestapt naar het filmen van commercials. Ook Marcel kon niet anders dan zijn genen volgen. Zijn eerste foto’s maakte hij op zijn vijfde en dat ging bij Marcel al snel verder dan plaatjes van familie en huiselijk leven. Geholpen door de goed uitgeruste doka van zijn vader experimenteerde hij al vroeg met allerlei technieken. Kleur afdrukken kon hij zodoende al voor hij naar de School voor Fotografie ging.
Experimenteren en inspiratie voor zijn opnamen kon hij ruimschoots opdoen uit het grote aantal fotobladen waar zijn vader op was geabonneerd. Daarnaast maakte vooral een blad als Vogue indruk op hem. De fotografie die hierin stond was meer dan registreren wat er voor de lens kwam. Het idee dat je met fotografie een stap verder kon gaan dan je directe omgeving vastleggen, dat je kon ensceneren, dat je je fantasieën en dromen kon vormgeven, fascineerde hem. Het zette hem al tijdens zijn studie op een spoor dat hij niet meer heeft losgelaten.
Polaroid
Geënsceneerde fotografie leent zich bij uitstek voor werken op grootformaat. En Marcel heeft dat op een wel heel bijzondere manier uitgebuit. “Totdat ik het laatste pak 8×10 inch sheets kon kopen, heb ik uitsluitend op Polaroid gewerkt”, vertelt hij. “Zo’n vijfentwintig jaar lang. Eerst op 4×5 inch, later op het grotere formaat.”
Zijn meest bekende werk heeft Marcel gemaakt op Polaroid. De aantrekkingskracht van het materiaal school niet alleen in de bijzondere weergave van de huidtinten, maar ook in het werkproces. Elke opname leverde direct een kant-en-klaar, uniek eindresultaat op, binnen anderhalve minuut. Dan kon hij besluiten of hij hem doorscheurde of aan de muur hing.
Voor degenen die hij fotografeerde, was de confrontatie met de foto ook bijzonder. De wisselwerking tussen de fotograaf, de foto en het model die zo ontstond, leverde vaak weer inspiratie voor de volgende foto op. Marcel werkt nu vooral digitaal. En hij wil er niet nostalgisch over doen, maar het ritueel tijdens het fotograferen is veranderd.
Een RAW-bestand is vaak zielloos zolang het nog niet is bewerkt, en het beoordelen van foto’s op een monitor, de een na de ander, is niet hetzelfde als het bekijken van twintig grote opnamen op een wand.
Het liefst bouwt hij, ook met digitale fotografie, nog altijd pauzes in tijdens het werken. Marcel vergelijkt het met het maken van een goede espresso. Ook daar heb je tijd voor nodig. Zijn vrije werk, waar geen tijdsdruk op zit, hangt soms maanden bij hem thuis om te kijken wat het blijft doen. “Je moet het filteren”, vindt hij. “Het stof moet neerdalen.”
